Εντυπωσιακή προσέλευση κόσμου στην ομιλία του Α. Μητρόπουλου, Β. Πριμηκύρη, Γ. Πάντζα (ΣΥΡΙΖΑ) στη Νέα Μάκρη

Εντυπωσιακή προσέλευση κόσμου στην ομιλία του Α. Μητρόπουλου, Β. Πριμηκύρη, Γ. Πάντζα (ΣΥΡΙΖΑ) στη Νέα Μάκρη

Α. Μητρόπουλος : «Οι λαοί με τις εξεγέρσεις τους, γράφουν Ιστορία. Και ο Ελληνικός λαός, θα ξανακερδίσει την Περηφάνια, την Αξιοπρέπεια και τον Αυτοσεβασμό του, που έπληξαν οι δυνάμεις του δικομματισμού»

Β. Πριμηκύρης  : "ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, γυρίζουν την πατρίδα μας στην εποχή του Καζαντίδη και της μεγάλης μετανάστευσης" 

 

ΑΛΕΞΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Στο ζενίθ οι προεκλογικές συγκεντρώσεις όλων των κομμάτων. Μια εβδομάδα απέμεινε και τα κομματικά επιτελεία, με τους υποψήφιους δίνουν τον μεγαλύτερο αγώνα τους, για να προσελκύσουν ψηφοφόρους.

Τα γκάλοπ που βλέπουν το φως της δημοσιότητας πλέον μόνο μέσα από τα blogs, δείχνουν ένα καταρράκωμα του δικομματισμού και μια αυξητική τάση προς τα μικρότερα (;) κόμματα.

Ο ελληνικός λαός, είναι πλέον αποφασισμένος να καταρρίψει από το βάθρο τους όχι μόνο ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που έφεραν την χώρα στον γκρεμό, αλλά και  τους ουραγούς του, ΛΑΟΣ (Γιώργος Καρατζαφέρης, ΔΗΜΑΡ, (Φώτης Κουβέλης), ΔΗΣΥ (Ντόρα Μπακογιάννη) και Δημοκρατική Κοινωνία (Νόρα Κατσέλη).

Όπως βλέπουμε στις μέχρι τώρα μετρήσεις, εκτινάσσονται τα ποσοστά των άλλων κομμάτων, μεταξύ των οποίων και του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι βουλευτές του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα, δείχνουν πως κερδίζουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, καθώς το πρόγραμμα του κόμματος,  δείχνουν να το εμπιστεύονται όλο και περισσότεροι πολίτες.

Στο πλαίσιο της ενημέρωσης, βρέθηκαν στην Νέα Μάκρη, οι υποψήφιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κ.κ. Αλέξης Μητρόπουλος, Βασίλης Πριμηκύρης, Γιώργος Πάντζας, Γ. Λάππας και Ιωάννα     Στεργίου, και ανέλυσαν τους στόχους της επόμενης μέρας των εκλογών και το πρόγραμμα του κόμματος.

Για νέο ΕΑΜ, έκανε λόγο ο Γιώργος Πάντζας που πήρε το λόγο, τονίζοντας, ότι «Η πατρίδα μας, δεν θα γίνει ποτέ επαρχία των Γερμανών. Τους απαντάμε: Δεν μας φοβίζουν τα βόλια των Γερμανών», ενώ αναφέρθηκε και στην περίπτωση της προφυλάκισης του Άκη Τσοχατζόπουλου, τονίζοντας ότι η περίπτωσή του αποτελεί προεκλογική φούσκα εντυπωσιασμού και αυτό θα αποδειχθεί μετεκλογικά, καθώς και ότι είναι χιλιάδες αυτοί που άρπαξαν και λεηλάτησαν το χρήμα του έλληνα πολίτη..

Για πανικό στον ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία, έκανε λόγο ο κ. Γ. Λάππας, αλλά και για σενάρια τρομοκρατίας που κατασκευάζει ο δικομματισμός, προκειμένου με την τρομοκρατία, να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών.

Για επιστροφή στην.. εποχή του Καζαντζίδη, με την ανεργία στο ζενίθ και την μετανάστευση να κτυπάει κόκκινο, μίλησε ο κ. Πριμηκύρης και δεν παρέλειψε να αναφερθεί στα χαράτσια που καθιστούν πλέον απαγορευτικό στον έλληνα να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του.

Για ένα σύστημα διαφθοράς και διαπλοκής που έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε όλη την κοινωνία, το οποίο δεν είναι εύκολο να ξεριζωθεί, μίλησε ο κ. Πριμηκύρης, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας. Η ομιλία του, είχε τη συγκινησιακή φόρτιση ενός πολίτη που μέσα από την πολιτική ως υποψήφιος,αγωνίζεται για μια διαφορετική πορεία ανάτασης και απελευθέρωσης της χώρας μας από τις δυνάμεις των εγχώριων και των ξένων τοκογλύφων.

Στην συνέχεια, τον λόγο πήρε ο υποψήφιος βουλευτής και γνωστός εργατολόγος  Αλέξης Μητρόπουλος, ξεκινώντας την ομιλία του, από την συνέντευξη που είχε πριν λίγη ώρα με δημοσιογράφο της κρατικής Γερμανικής τηλεόρασης, παραθέτοντας και την στιχομυθία που είχε μαζί του:

«Οι δημοσκοπήσεις, σας βγάζουν ψηλά, αι σας κατατάσσουν δεύτερο κόμμα. Τι θα κάνετε αν πάρετε την εξουσίας Με ρώτησε ο Γερμανός δημοσιογράφος. Του απάντησα με ερώτηση: Τι θα κάνει η Μέρκελ, αν ο ελληνικός λαός στο 70 % επιλέξει αντιμνημονιακά κόμματα; Δύο δυνατότητες έχει: ή να αγνοήσει την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, ή να αναθεωρήσει τις απόψεις της», είπε ο κ. Μητρόπουλος.

Ακολούθως, ο κ. Μητρόπουλος, αναφέρθηκε στην τραγική μείωση των μισθών και των συντάξεων, που θα φτάσουν σε επίπεδα Βουλγαρίας και Ρουμανίας, αν ξαναψηφιστεί η κυβέρνηση των δοσίλογων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ενώ τόνισε, ότι η Ελλάδα, δεν πρόκειται να βγει από το τέλμα της ύφεσης και της ολοκληρωτικής καταστροφής, πριν από το 2040.. και αν…

«Χρεοκοπήσαμε, μέσα από τις δικές τους επιλογές. Για εκατό χρόνια, οι έλληνες πολιτικοί, δανείζονταν. Το 2010, δεν μπόρεσαν πλέον να δανειστούν, έχοντας τεράστιο πρόβλημα αναξιοπιστίας και διαφθοράς του πολιτικού συστήματος», τόνισε ο κ. Μητρόπουλος, και στη συνέχεια, ανέλυσε τα τραγικά αποτελέσματα του Α΄ Μνημονίου, (κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, διάλυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων,  καταρράκωση των μισθών και των συντάξεων, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο παράδειγμα της; Αργεντινής, που...

πέταξε έξω το ΔΝΤ και τους πολιτικούς που την έβαλαν στην τρόικα και η χώρα ανάκαμψε.

«Σήμερα, τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που μας έβαλαν στο Μνημόνιο, με θράσος  μας καλούν σε νέα εθνική επανεκκίνηση και επιβράβευση των επιλογών τους!

Ο Ελληνικός λαός, πρέπει να στείλει του μήνυμα της Αξιοπρέπειας, του Αυτοσεβασμού και της Υπερηφάνειας, που μας χαρακτηρίζουν. Πρέπει να καταψηφίσει αυτούς που μας οδήγησαν στην απόλυτη καταστροφή και στην παράδοση της Εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας μας», τόνισε με έμφαση ο κ. Μητρόπουλος, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα. νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα πάρουν ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, αν εκλεγούν.

Στη συνέχεια, οι υποψήφιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, δέχθηκαν ερωτήσεις από τους παρευρισκόμενους.

Η υπογράφουσα, έθεσε το θέμα της πάταξης της διαφθοράς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, η οποία έχει συντελέσει τα μάλλα στην καταβαράθρωση της οικονομίας της χώρας μας,, καθώς και στο μείζον θέμα των ΧΥΤΑ σε Γραμματικό, Κερατέα και Φυλή, αλλά και της απουσίας βιολογικών καθαρισμών.

Στις ερωτήσεις, απάντησαν με έμφαση και ο κ. Μητρόπουλος και ο κ. Πριμηκύρης, τονίζοντας ότι:

«Δεν είμαστε καθόλου ικανοποιημένοι, με τον τρόπο λειτουργίας μέχρι σήμερα, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης Οι δυνάμεις του διεφθαρμένου δικομματισμού, δυστυχώς επικρατήσαν και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση την οποία μετέτρεψαν σε άντρο διαφθοράς.

Το σκάνδαλο των ΧΥΤΑ, αποτελεί το απαύγασμα της διαπλοκής μεταξύ πλιτικής του δικομματισμού, ΜΜΕ και Τραπεζών.

Είμαστε κάθετα αντίθετοι με τους ΧΥΤΑ, θεωρούμε ότι η διαχείριση των απορριμμάτων πρέπει να περάσει μέσα από την δημόσια διαβούλευση με τον ελληνικό λαό και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς την θέλησή του.

Αυτό τόνισε και ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Χουντής στη καταγγελία του στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όσον αφορά στους Βιολογικούς Καθαρισμούς, η έλλειψη των οποίων έχει προκαλέσει τεράστια προβλήματα στην Ανατολική Αττική – προβλήματα υγείας αλλά και ρύπανσης  του υδροφόρου ορίζοντα, έχουμε καταθέσει πλήρες πρόγραμμα υλοποίησής  τους».

Σε δεύτερη ερώτησης της υπογράφουσας, ως προς την ανάγκη πραγματοποίησης ιατρικών επιδημιολογικών μελετών  στην ΦΥΛΗ και τα Λιόσια που οι καρκινογενέσεις και τερατογενέσεις εξαιτίας του ΧΥΤΑ έχουν σημάνει συναγερμό, ο κ. Πρυμηκύρης δήλωσε ότι αυτό είναι απαραίτητο να γίνει.

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο κ. Μητρόπουλος στην Κερατέα, χαρακτηρίζοντάς την ως παράδειγμα αντίστασης του λαού.

«Οι λαοί, γράφουν ιστορία με τις εξεγέρσεις τους και οι κάτοικοι της Κερατέας,έγραψαν την δική τους σύγχρονη μεγάλη ιστορία για τον τόπο τους», είπε.

Σε ερώτηση για την διαφθορά στις ΜΚΟ και την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, ο κ. Μητρόπουλος απάντησε, ότι "είναι στο κυβερνητικό πρόγραμμά τους, η επανεξέταση και ο έλεγχος όλων των ΜΚΟ, καθώς οι περισσότερες, δεν προσφέρουν κοινωνικό έργο, αλλά κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα".

Ερώτηση τέθηκε στους υποψήφιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και για αυτούςξ που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό.  Η απάντηση ήταν ότι "αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεικυβέρνηση, τα χρήματα θα επαναπατριστούν, για να τονωθεί η ελληνική οικονομία".

Ήταν μια πολύ καλή συγκέντρωση με μεγάλη προσέλευση κόσμου, σε αντίθεση με τις συγκεντρώσεις των υποψηφίων ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, που γίνονται στα.. μουλωχτά και με ελάχιστους ψηφοφόρους.

Ο άνεμος της αλλαγής φυσά δυνατά και η 6^η Μαίου, όπως όλα δείχνουν θα είναι η απαρχή της απελευθέρωσης της πατρίδας μας από τους δοσίλογους του δικομματισμού και ο δρόμος προς την ανάκαμψη και την πρόοδο. Χωρίς τους μνημονιακούς νταβατζήδες, εγχώριους και  ξένους..

Ρεπορτάζ Πόπη Σουφλή

THOMAS KUHN , PAUL FEYERABENT: Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Γνωρίζετε τον Τόμας Κουν και τον Πωλ Φεγιεράμπεντ; Είναι δύο φιλόσοφοι του 20ου αιώνα που αμφισβήτησαν την ορθολογικότητα της επιστήμης και της προσέδωσαν ιστορικο-κοινωνική διάσταση.


Η ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΣΤΙΚΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Τ Ο 1962  ο Κουν δημοσίευσε το βιβλίο του, Η δομή των επιστημονικών επαναστάσεων, στο οποίο αναπτύσσει τις θέσεις του για την επιστήμη. Η επιστήμη, οι επιστημονικές έννοιες και θεωρίες αλλάζουν από τη μια ιστορική περίοδο στην άλλη, αφού οι παραδοσιακές αντιλήψεις περί επιστήμης αδυνατούν να ανταποκριθούν στα εκάστοτε ιστορικά δεδομένα. Η ιστορία της επιστήμης δεν είναι μια συνεχής γραμμική διαδικασία συσσώρευσης νέων γνώσεων, αλλά συνοδεύεται από σοβαρές ασυνέχειες, τομές και άλματα που καθιερώθηκαν να λέγονται επιστημονικές επαναστάσεις. Κάθε εποχή έχει τις δικές της επιστημονικές αλήθειες, τις δικές της θεωρίες που ακόμα κι αν δε θα ισχύουν στο μέλλον, αφού θα έχουν αντικατασταθεί από νεώτερες, αυτό δε σημαίνει πως για την εποχή που διατυπώθηκαν δεν ήταν αληθείς, αφού απαντούσαν στα ερωτήματα που είχαν τεθεί. Κατ' επέκταση από τη στιγμή που ένα νέο ερώτημα εμφανίζεται και μένει αναπάντητο, η ισχύουσα θεωρία αντικαθίσταται από κάποια καινούρια που θα έχει τη δυνατότητα να απαντά στα νέα ερωτήματα, και γι' αυτό η νέα θεωρία καθίσταται ανώτερη από την προηγούμενη, χωρίς όμως να μπορούμε να την αποτιμήσουμε ορθολογικά σαν πιο πλήρη ή ορθότερη. Κάθε νέα θεωρία για την εξήγηση των φυσικών φαινομένων ή γενικά για την απάντηση των ερωτημάτων σε οποιοδήποτε τομέα της επιστήμης, δεν προστίθεται έτσι απλά στις ήδη υπάρχουσες θεωρίες, αλλά απορρίπτει την προηγούμενη και την αντικαθιστά. Η επιστημονική πρόοδος δεν είναι η συσσώρευση  νέων γνώσεων σε κάθε ιστορική περίοδο, αλλά η διαδικασία ρήξης και αντικατάστασης μιας επιστημονικής δομής από μια άλλη, ασυμβίβαστη με την προηγούμενη.


Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ "ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΩΝ" ΤΟΥ ΚΟΥΝ

Για να προσεγγίσει το πραγματικό φαινόμενο της επιστήμης, ο Κουν εισήγαγε την έννοια του "παραδείγματος". Το "παράδειγμα" είναι ένα σύνολο θεωριών, εννοιών, νόμων, εφαρμογών και προτύπων λύσεων προβλημάτων. Οι επιστήμονες που εργάζονται στο πλαίσιο ενός και μοναδικού παραδείγματος και που το είδος της εργασίας τους ονομάζεται "κανονική επιστήμη", ενισχύουν τη συνοχή του αρχικώς ατελούς παραδείγματος και το αναπτύσσουν στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν και να οικειοποιηθούν κάποιες όψεις του πραγματικού κόσμου. Στην πορεία το παράδειγμά τους θα παρουσιάσει προβλήματα και δυσκολίες, "ανωμαλίες", (γρίφους) που πρέπει να επιλυθούν, καθώς και μια σειρά μεθόδων και εργαλείων για την επίλυσή τους. Όταν οι ανωμαλίες σωρευτούν και αρχίζουν να εκλαμβάνονται ως σοβαρά προβλήματα για ένα παράδειγμα, αρχίζει να διαμορφώνεται μια κατάσταση "κρίσης", η οποία επιλύεται με την ανάδυση ενός νέου παραδείγματος.  Το νέο παράδειγμα και αυτό με τη σειρά του θα εγκαταλειφθεί, αφού δε θα απαντάει στα ερωτήματα και θα αντικατασταθεί από ένα καινούριο. Αυτή η ασυνεχής αλλαγή συνιστά μια "επιστημονική επανάσταση". Το νέο παράδειγμα καθοδηγεί πλέον τη νέα κανονική επιστημονική δραστηριότητα μέχρι τη στιγμή που νέες ανυπέρβλητες δυσκολίες θα ορθωθούν, οδηγώντας στη δίνη μιας νέας κρίσης που θα απαιτεί την επίλυσή της από μια νέα επανάσταση.                                                        
     Σο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί πως η απλή "ανωμαλία" που μπορεί να παρουσιαστεί, δηλαδή η απλή ύπαρξη άλυτων γρίφων δε συνιστά κρίση. Κρίση έχουμε όταν μια ανωμαλία αντιβαίνειο στις θεμελιώδεις αρχές ενός παραδείγματος ή όταν υπάρχει συσσώρευση ανωμαλιών, οι οποίες αρχίζουν να εκλαμβάνονται ως σοβαρά προβλήματα για ένα παράδειγμα ή όταν αναδύονται επιτακτικες κοινωνικές ανάγκες.                                                                                                                
     Η επιστημονική επανάσταση θεμελιώνει μια νέα παράδοση κανονικής επιστήμης, ασυμβίβαστης και "ασύμμετρης" με αυτή που είχε προηγηθεί. Το παλιό και το νέο παράδειγμα δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους. Χαρακτηρίζονται από ασυμμετρία εννοιών, κριτηρίων και αντίληψης. Όταν ένα παράδειγμα αλλάζει ή μάλλον αντικαθίσταται και τη θέση του παίρνει ένα νέο παράδειγμα, ο κόσμος στα μάτια του επιστήμονα είναι διαφορετικός, ασύμμετρος με αυτόν που έβλεπε, "αν και ο ίδιος ο κόσμος δεν αλλάζει, αλλά ο ίδιος ο επιστήμονας εργάζεται σε έναν διαφορετικό κόσμο".                         
     Η επικράτηση ενός νέου παραδείγματος δεν αποδεικνύει πως αυτό είναι ανώτερο από το προηγούμενο, αλλά πως το προηγούμενο παράδειγμα θεωρείται ξεπερασμένο επειδή οι επιστήμονες έφτασαν σε μια διαφορετική, νέα θεωρία, η οποία εξηγεί περισσότερα φαινόμενα και με μεγαλύτερη ακρίβεια. Αυτό δε σημαίνει πως οι προηγούμενες θεωρίες ήταν εσφαλμένες, αφού μπορούσαν να εξηγήσουν μια σειρά φυσικών φαινομένων. Παράλληλα όμως οι σύγχρονες θεωρίες μπορούν να θεωρηθούν ανώτερες από εκείνες που αντικατέστησαν, αφού λύνουν περισσότερους γρίφους, εξηγούν περισσότερα φαινόμενα και καταλήγουν σε ακριβέστερες προβλέψεις.

     Η στάση του Κουν λοιπόν απέναντι στην ορθολογικότητα της επιστήμης είναι πως η εξέλιξη της επιστήμης υφίσταται μέσα από τη διαδικασία κρίσεων και επαναστατικών μεταβολών, χωρίς όμως από αυτό να τεκμηριώνεται πως η επιστημονική αυτή πρόοδος μπορεί να μας οδηγήσει προς μια τελική αλήθεια για τη φύση.

Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΩΛ ΦΕΓΙΕΡΑΜΠΕΝΤ:  "ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ"

" Εκπλήσσομαι όταν βλέπω με τι ζήλο οι άνθρωποι προσκολλώνται σε φθαρμένες φράσεις και αρχές, σα να τους είναι αβάσταχτη μια κατάσταση όπου μόνοι τους θα σηκώνουν την ευθύνη κάθε πράξης τους.   (Feyerabend , 1983)

Μια από τις πιο προκλητικές και ερεθιστικές σύγχρονες προσεγγίσεις της επιστήμης, είναι αυτή του Πωλ Φεγιεράμπεντ. Η βασική ιδέα της θεωρίας του συμπυκνώνεται στη φράση "όλα επιτρέπονται", αρχή που πάνω της πρέπει να στηρίζεται η επιστημονική πρόοδος, σπάζοντας τα δεσμά της άκαμπτης ορθολογικότητας. Η μεθοδολογική του θεωρία εκτίθεται στο έργο του Ενάντια στη Μέθοδο (1975) και θεωρείται η θεωρία του "επιστημονικού αναρχισμού".
Για τον Φεγιεράμπεντ οι επιστήμονες δεν πρέπει να υποτάσσονται στις υπάρχουσες θεωρίες, αλλά να δημιουργούν νέες, ασυμβίβαστες προς τις κατεστημένες, διότι έτσι προωθείται η μεταξύ τους κριτική και συνεπώς η επιστημονική πρόοδος. Αντίθετα η θέση ότι η επιστήμη πρέπει να τίθεται κάτω από παγιωμένους και καθολικούς κανόνες είναι επιζήμια, αφού αργά ή γρήγορα κάθε επιστημονική μέθοδος φτάνει στα όριά της και τότε, για το καλό της επιστήμης θα πρέπει να προσπερνάται, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στους επιστήμονες να εργάζονται απρόσκοπτα και έξω από κάθε δογματισμό που καταλήγει σε στασιμότητα.
     Τί σημαίνει όμως αυτό το "όλα επιτρέπονται:". Ο Φεγιεράμπεντ χωρίζει τους επιστήμονες σε δύο μεγάλες κατηγορίες: στους ορθοφρονούντες που υποστηρίζουν αυτό που είναι εύλογο και πιθανό και στους εκκεντρικούς τους "άτακτους" που υποστηρίζουν το απίθανο, το παράλογο, το καταδικασμένο σε αποτυχία. Αυτοί οι δεύτεροι, οι "άτακτοι", είναι οι επιστήμονες που αμφιβάλουν για κάθε τι δεδομένο και συνεχίζουν να ψάχνουν και να ανακαλύπτουν αλήθειες που εκείνη τη στιγμή φαντάζουν παράλογες. Καμια κατηγορία δεν πρέπει να απορρίψουμε, αφού δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων αν μια θεωρία θα αποδειχτεί σωστή ή όχι. Πολύ δε περισσότερο δε θα πρέπει να καταδικάσουμε τη θεωρία του εκκεντρικού επιστήμονα, αφού η ιστορία μάς έχει αποδείξει πως συχνά είναι αυτός που βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια. Σίγουρα σήμερα ούτε ο Φιλόλαος θα θεωρείτο αδαής στα μαθηματικά και ανακατοσούρας, ούτε ο Γαλιλαίος αιρετικός, επειδή υποστήριξαν πως η γη κινείται.
     Ένα άλλο βασικό στοιχείο της θεωρίας του Φεγιεράμπεντ είναι η αντίληψή του περί "ασυμμετρίας". Παίρνοντας σα δεδομένο ότι οι επιστημονικοί όροι αλλάζουν σημασία από τη μια θεωρία στην άλλη και ότι η κάθε θεωρία έχει τη δική της γλώσσα για τη δήλωση των εννοιών της, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τις δύο θεωρίες, αφού η καθεμια εκφράζεται με τους δικούς της κανόνες και τα δικά της λογικά και μεθοδολογικά πρότυπα.
     Μέ την προβληματική του "όλα επιτρέπονται" ο Φεγιεράμπεντ καταλήγει πως τίποτα δεν μπορεί να αποδείξει τον ισχυρισμό ότι η επιστήμη είναι ανώτερη από τις άλλες μορφές γνώσης. Όπως ακριβώς για τον ορθοφρονούντα και τον εκκεντρικό επιστήμονα δεν μπορούμε εκ των προτέρων να υποστηρίξουμε τίνος οι θέσεις θα αποδειχτούν οι πιο αληθείς, έτσι ακριβώς δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε την επιστήμη σαν ανώτερη μορφή γνώσης. Είναι μια δραστηριότητα που έχει τους δικούς της κανόνες, τους δικούς της περίπλοκους κώδικες και όρους, χωρίς αυτό να της δίνει το δικαίωμα να θεωρείται ανώτερη από ένα άλλο πλήθος μορφών γνώσης. Για παράδειγμα η εναλλακτική ιατρική, γνώση που βασίζεται στη συμβιωτική σχέση του ανθρώπου με τη φύση, θεραπεύει εξίσου αποτελεσματικά με την επιστημονική ιατρική.  " Ή η επιστήμη είναι πράγματι επιστήμη και δεν είναι το παν, ή θεωρεί τον εαυτό της το παν και παύει να είναι επιστήμη". (Dominique Folscheild).

   

Η ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

     Λόγω των θέσεών τους, ο Κουν και ο Φεγιεράμπεντ κατηγορήθηκαν για σχετικισμό ο πρώτος και αναρχισμό ο δεύτερος. Ο ίδιος ο Φεγιεράμπεντ όχι μόνο αποδέχεται τον όρο, αλλά αυτοπροσδιορίζεται ως "θεωρητικός αναρχικός", ενώ ο Κουν αντίθετα αρνείται πως είναι σχετικιστής.
     Για τον Φεγιεράμπεντ η επιστήμη είναι η δραστηριότητα εκείνη του ανθρώπου που, όπως και πριν αναφέραμε, οι περίπλοκοι κώδικες επικοινωνίας και συμπεριφοράς που διαθέτει σε συνδυασμό με τις αξιόλογες τεχνολογικές επιτυχίες της, εξαργυρώνοντάς τες συμμετέχει στο σύστημα εξουσίας και μετατρέπεται σε κύριο μοχλό της καθώς και του κατεστημενου συστήματός της. Το "όλα  επιτρέπονται" υποστηρίζει μια κοινωνία ελεύθερων και ριζοσπαστικών ιδεών, μακριά από την    κριτική του "καθαρού λόγου", τροχοπέδη κάθε ανατρεπτικής ή ανορθόλογης ιδέας. Εφόσον η επιστήμη βαδίζει σύμφωνα με επιβεβλημένους κανόνες, δεν καταφέρνει τίποτε περισσότερο από μια στείρα επαγγελματική κατάρτιση που συνιστά οπισθοδρόμηση του πολιτισμού.
     Ο Κουν αντικρούει τον όρο "σχετικιστής" που του αποδίδουν, υποστηρίζοντας πως η άποψή του ότι κάθε νεώτερη θεωρία είναι σωστότερη από την προηγουμενη, με την έννοια ότι επιλύει πολύ περισσότερους γρίφους και καταλήγει σε ακριβέστερες παρατηρήσεις, δε συνιστά σχετικισμό, αλλά φανερώνει συνιστώσα επιστημονικής προόδου.
     Η θεωρία του Κουν καταδεικνύει το επαναστατικό στοιχείο που πρέπει να περιέχεται σε μια επιστημονική μέθοδο, αποτυπώνοντας την εγκατάλειψη μιας συγκεκριμένης επιστημονικής οδού και της αντικατάστασής της από μια άλλη, ασυμβίβαστης με την προηγούμενη, συνοψίζοντάς την στο ακόλουθο σχήμα:                                      προ-επιστήμη / κανονική επιστήμη / κρίση
                              επανάσταση / νέα κανονική επιστήμη / νέα κρίση.
Η προ-επιστήμη είναι η περίοδος που υπάρχει έντονη και πολυσχιδής, αλλά ανοργάνωτη δραστηριότητα που τελικά αποκτά συντονισμό με την είσοδο της επιστημονικής κοινότητας στο ένα και μοναδικό παράδειγμα, στην κανονική επιστήμη. Αυτό στην πορεία θα οδηγήσει σε νέα κρίση, νέα επανάσταση, νέα κανονική επιστήμη κ.ο.κ. . Με αυτήν την κοινωνική φύση του "παραδείγματος" δέχεται ο Κουν την πρόοδο και την εξέλιξη της επιστήμης.

Συμπερασματικά και συνοπτικά για τους δυο αυτούς φιλοσόφους θα μπορούσαμε να πούμε:
     Οι παραδοσιακές αντιλήψεις για την επιστήμη, σύμφωνα με τον Κουν, αδυνατούν να περιγράψουν και να εξηγήσουν τα ιστορικά δεδομένα. Γι' αυτό τοποθέτησε τα επιστημονικά γεγονότα στο ιστορικό τους πλαίσιο και με κύριο εργαλείο την ιστορία των επιστημών και την κοινωνιολογία, προσπάθησε να ερμηνεύσει την επιστημονική εξέλιξη, θεωρώντας πως τα κριτήρια που χαρακτηρίζουν τη φύση της επιστήμης, οφείλουν να προκύπτουν από τη γνώση της ιστορίας της επιστήμης, από το τι πραγματικά είναι η επιστήμη.
     Η θεωρία του Κουν αντιμετωπίστηκε με μεγάλη επιφύλαξη, επειδή θεωρήθηκε πως με αυτό το χαρακτηριστικό της ιστορικο-κοινωνικής προσέγγισης υπονομεύεται η ορθολογικότητα της επιστήμης, κυρίως λόγω έλειψης κριτηρίων σύγκρισης των θεωριών (παραδειγμάτων).
     Αντιδράσεις προκάλεσε και η θεωρία του Φεγιεράμπεντ, ο οποίος επίσης υποστήριξε το σοβαρό πρόβλημα της σύγκρισης των επιστημονικών θεωριών, το οποίο οφείλεται στις διαφορετικές έννοιες των όρων με τους οποίους διατυπώνονται ακόμη και στην ίδια θεωρία σε διαφορετικές περιόδους. Τέλος βασικό σημείο των θέσεων του Φεγιεράμπεντ είναι η απαξίωση του ορθολογικού προτύπου καθώς και της επιστήμης που τη θεωρεί μοχλό του κατεστημένου συστήματος της εξουσίας.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Π. Βαλλιάνος, Η Επιστημονική Επανάσταση και η Φιλοσοφική θεωρία της Επιστήμης, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2001
Π. Θεοδώρου, στο Κείμενα Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Επιστημών, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2008
Κ. Θεολόγου, Κοινωνιολογία της Επιστήμης, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, aked.ntua.gr
Α.F Chalmers ,  Τι είναι αυτό που το λέμε Επιστήμη; Πανεπιστημιακές εκδ. Κρήτης, Ηράκλειο 2007

Η ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ (1945-1991)

Κατεστραμένες, οικονομικά εξαντλημένες και στρατιωτικά ανίσχυρες, οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης την επαύριο της λήξης του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου τέθηκαν, χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις, κάτω από την κηδεμονία των δύο Μεγάλων Δυνάμεων που αναδύθηκαν από την τιτάνια παγκόσμια σύγκρουση: των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Σοβιετικής Ένωσης. Τα διάφορετικά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συστήματά τους, η αμοιβαία καχυποψία για τις προθέσεις και τις επιδιώξεις του άλλου, οι ανάγκες και τα συμφέροντά τους στην Ευρώπη συνέβαλαν στο να βρεθούν οι δύο βασικοί συντελεστές της συμμαχικής νίκης σε μια κατάσταση έντονης αντιπαράθεσης σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η αντιπαράθεση ονομάστηκε Ψυχρός Πόλεμος και οι συνέπειές του καθόρισαν την πορεία των λαών της Ευρώπης για μισό αιώνα περίπου. Η Ευρώπη διαιρέθηκε σχεδόν στο σύνολό της σε δύο αντίπαλους πολιτικοστρατιωτικούς συνασπισμούς, με διαφορετικά οικονομικά, κοινωνικά και ιδεολογικά συστήματα. Οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης εντάχθηκαν στην αμερικανική σφαίρα επιρροής, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στη σοβιετική. Οι αντίπαλοι διώχθηκαν και καταπιέστηκαν στο εσωτερικό κάθε συνασπισμού: οι φιλελεύθεροι, οι μετριοπαθείς δεξιοί και οι σοσιολδημοκράτες (οι εχθροί του σοσιαλισμού με λίγα λόγια) στην Ανατολική Ευρώπη, οι κομμουνιστές στη Δυτική Ευρώπη. Μέχρι την αυγή της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα και την οριστική κατάρρευση του κομμουνισμού, η Ευρώπη παρέμεινε διαιρεμένη, πλην όμως σε κατάσταση ειρήνης. Η "ψυχρή ειρήνη", όπως αποκαλούν πολλοί τον "Ψυχρό Πόλεμο",εξασφάλισε, παρά τη μόνιμη απειλή του πυρηνικού ολέθρου, μια μακρά περίοδο ηρμίας, ασφάλειας και ευημερίας στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, κυρίως της Δυτικής. Οι πρώτες δύο δεκαετίες μετά τη λήξη του πολέμου σηματοδότησαν μια ριζική αλλαγή στις σχέσεις των δυτικοευρωπαϊκών χωρών με τον εξωευρωπαϊκό κόσμο, καθώς η Βρετανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και (μετά το 1974) η Πορτογαλία έχασαν τις αποικίες και τις σφαίρες επιρροής τους στην Ασία και στην Αφρική. Η αποικιοποίηση, η ανάγκη υπερεθνικής συνεργασίας και συντονισμού της παραγωγής στο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής παγκόσμιας αγοράς, αλλά και η σταθερή βούληση για μια ειρηνική πορεία της Ευρώπης συγκαταλέγονται στους κύριους λόγους που οδήγησαν στη συγκρότηση, από έξι δυτικοευρωπαϊκές χώρες, της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) το 1957. Με 15 μέλη και προοπτική συνεχούς διεύρυνσής της η Ευρωπαϊκή Ένωση (μετεξέλιξη της ΕΟΚ μετά τη συνθήκη του Μάαστριχ το 1991), παρά τα προβλήματα και τις αντιφάσεις της, αποτελεί την πιο σταθερή και ευρεία μορφή συνεργασίας που σχηματίστηκε ποτέ στην Ευρώπη. Η κατάρρευση του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και στην Ανατολική Ευρώπη κατά τη διετία 1989-1991 αποκάλυψε τη χρεοκοπία του σοβιετικού μοντέλου και τις σαθρές βάσεις στις οποίες στήριζε την ηγεμονία της η Σοβιετική Ένωση. Οι εξεγέρσεις του 1956 στην Ουγγαρία και του 1968 στην Τσεχοσλοβακία, καθώς και οι εργατικές αναταραχές του 1970 και 1980 στην Πολωνία είχαν ήδη δώσει το μέτρο της λαϊκής αποδοχής και της νομιμοποίησης των ελεγχόμενων από τη Μόσχα κομμουνιστικών καθεστώτων σ' εκείνες τις χώρες του ανατολικού μπλοκ που είχαν πιο στενούς ιστορικούς δεσμούς με τη Δύση.


ΠΗΓΗ: Γενική Ιστορία της Ευρώπης, Ε.ΑΠ.

Αμάθεια είναι η νύχτα του νου,
μια νύχτα χωρίς φεγγάρι κι άστρα      (Κομφούκιος)


Ο τρόπος που ο άνθρωπος διακρίθηκε από τα υπόλοιπα έμψυχα, αλλά άλογα όντα του πλανήτη μας είναι η λογική και η φαντασία, ο νους και ο ψυχικός κόσμος. Με αυτά απέκοψε τους πρωτογενείς δεσμούς του με τη φύση και πορεύεται πια προς την εξατομικευση και την ελευθερία μέσα από μια πολύχρονη και σκληρή αυτογνωσία.
     Ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο ελεύθερος όταν γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό του και τον κόσμο και έτσι οδηγείται στην ελευθερία. Και επειδή η ελευθερία έχει απόλυτη σχέση με τη δικαιοσύνη και την ευτυχία, γι' αυτό η γνώση τον οδηγεί και στις δύο αυτές αξίες της ζωής.  Όταν όμως λέμε πως ο άνθρωπος γνωρίζει, δεν εννοούμε μόνο πως αποκτά γνώσεις με το μυαλό του, δημιουργώντας τις επιστήμες και την τεχνολογία, αλλά ακόμη πως γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό και τους συνανθρώπους του.
     Η πρώτη ενέργεια της μάθησης που αναφέρεται στην απόκτηση γνώσεων είναι γνωσιολογική και πάνω της στηρίζονται οι επιστήμες και η τεχνολογία, δηλαδή ο λεγόμενος υλικός πολιτισμός (civilisation). Η δεύτερη ενέργεια μάθησης είναι αυτή που τίθεται σαν βάση όλων των γνωστικών ενεργειών και αναφέρεται στην αποκάλυψη του εαυτού μας από τον ίδιο τον εαυτό μας. Αυτό σημαίνει πως προσπαθώ να ανακαλύψω τα ελαττώματά μου και να τα αποδυναμώσω, να επισημάνω τα προτερήματά μου και να τα ενδυναμώσω , να καλυτερέψω τις ορμές, τα ένστικτά μου και τα πάθη μου. Η τρίτη ενέργεια της μάθησης αναφέρεται στην ετερογνωσία, δηλαδή στη βαθειά γνωριμία μας με τους συνανθρώπους μας που είναι η βάση για την ύπαρξη ομαλών σχέσεων στις κοινωνίες. Οι δύο αυτές ενέργειες της μάθησης (αυτογνωσία, ετερογνωσία), δημιουργούν το λεγόμενο ανθρωπιστικό ή πνευματικό πολιτισμό, την ανθρώπινη δηλάδή κουλτούρα (culture).
     Όταν λοιπόν έχουμε ολοκληρωτική ή σχετική άγνοια των τριών παραπάνω καταστάσεων, τότε μπορούμε να πούμε αναμφίβολα πως αυτό συνιστά αμάθεια. Μπορούμε λοιπόν να προσθέσουμε στη ρήση του Κομφούκιου και τη λέξη ψυχή και να πούμε πως αμάθεια είναι η νύχτα του μυαλού αλλά και της ψυχής του ανθρώπου.
     Ο αμαθής δε στερείται μόνο τις γνώσεις αλλά και την ανθρώπινη μορφή, τη διαμόρφωση δηλαδή του ψυχοδιανοητικού του κόσμου. Αγνοεί τον εαυτό του, αγνοεί τον κόσμο, άρα αγνοεί τί σημαίνει δικαιοσύνη και ευτυχία. Η μέρα λοιπόν της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η αγωγή και η μάθηση.-
                                                           

Αχ τι θυμήθηκα τώρα!!!

ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΩΣΤΙΖΟΝΤΑΝ...!!!

Δεν ξέρω πώς μούρθε έτσι ξαφνικά, αλλά θυμήθηκα ένα παραμυθάκι που πήγαν να πουν πριν λίγα χρόνια στα ελληνόπουλα της Στ΄Δημοτικού. Καλά τα παραμυθάκια, δε λέω, αλλά ξέρουμε πως πάντα πίσω από αυτά κρύβεται ένα πραγματικό γεγονός. Έτσι και πριν τρία χρόνια κάποιοι πρόσφεραν στα ελληνόπουλα, μια πολύ όμορφη αλλά εξωπραγματική πέρα για πέρα στιγμή της ιστορίας μας. Βέβαια η ιστορία που προσφέρουμε στα μικρά παιδιά πρέπει να είναι έτσι δοσμένη ώστε να μη μπολιάζει τη φρίκη, το μίσος ή τη βία στις τρυφερές ψυχές τους, αλλά όμως να παραμένει ιστορία, δηλαδή αληθής καταγραφή των γεγονότων.

 Τί έλεγε λοιπόν το παραμυθάκι μας τότε; " Οι  Έλληνες το επόμενο πρωινό από την καταστροφή της Σμύρνης μαζεύτηκαν  στο λιμάνι και περίμεναν υπομονετικά νάρθει η σειρά τους να πάρουν το πλοίο"... της γραμμής για να πάνε μια βόλτα στη Χίο. " Συνωστίζονταν " ... γιατί ήταν καλοκαίρι, Αύγουστος, και επι τη ευκαιρία το είδαν κάτι σαν εκδρομούλα. Είχαν παρει λοιπόν μαζί τους τα καλά τους τραπεζομάντηλα, τα είχαν απλώσει και πάνω τους φιγουράριζαν ζεστά και μυρωδάτα ντολμαδάκια, κεφτεδάκια, σουτζουκάκια σμυρνέικα και οπωσδήποτε μπακλαβάδες και γαλακτομπούρεκα. Και όπως είναι προφανές " 1.500.000 άνθρωποι" ... που να χωρέσουν σ' ένα λιμάνι  ...  μαζί με όλα αυτά τα καλούδια απλωμένα,  " συνωστίζονταν και περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους" , ... σχολιάζοντας τα γεγονότα της προηγούμενης βραδιάς και έκαναν τους νέους προγραμματισμούς τους για το μέλλον τους.

Είμαστε σοβαροί; Πόση ψευτιά πρέπει να μπολιάσετε τα παιδιά για να αρχίσετε να κοκκινίζετε κύριοι; Γιατί, απ'όσο ξέρω, ναι μεν αποσύρθηκε το επίμαχο κείμενο από τα βιβλία της ιστορίας, αλλά εσείς κάπου-κάπου στα σχετικά δικαστήρια και επιτροπές συνεχίζετε να το υπερασπίζεστε!


Για να δούμε λοιπόν μια σχετική έστω και μικρή αναφορά στο επίμαχο σημείο, από το βιβλίο  του ΕΑΠ " Γενική Ιστορία της Ευρώπης ".
   
     Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1921-1922 στη Μικρά Ασία κατέληξε σε ολοκληρωτική καταστροφή του ελληνικού στρατού. Περίπου 1.300.000 Έλληνες  εκδιώχθηκαν βίαια, ή αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τις εστίες τους στο πλαίσιο της ανταλλαγής πληθυσμών....

Τυχαίο; Δε νομίζω... 


Την 21η Απριλίου η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ανακοινώνει τα ψηφοδέλτιά της




Σήμερα 21 Απριλίου 2012, 45 χρόνια μετά από το πραξικόπημα του 1967, η Χρυσή Αυγή θα παρουσιάσει τα ψηφοδέλτιά της σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Σίγουρα η επιλογή της ημερομηνίας, για την παρουσίαση τόσο των ψηφοδελτίων όσο και των υποψηφίων του κόμματος από τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής, δεν είναι τυχαία.

Άρχισε να ηχεί η 6η Σάλπιγγα της αποκάλυψης

Άρχισε να ηχεί η 6η Σάλπιγγα της αποκάλυψης

ΠΈΜΠΤΗ, ΑΠΡΊΛΙΟΣ 19, 2012  ANASTASIOS  NO COMMENTS

"ΚΑΙ Ο ΕΚΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΣΑΛΠΙΣΕ ΚΑΙ ΗΚΟΥΣΑ ΜΙΑΝ ΦΩΝΗΝ ΕΚ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΚΕΡΑΤΩΝ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΤΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΛΕΓΟΥΣΑΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΚΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟΝ ΟΣΤΙΣ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΣΑΛΠΙΓΓΑ ΛΥΣΟΝ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΑΡΑΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΕΔΕΜΕΝΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΠΟΤΑΜΟΝ ΕΥΦΡΑΤΗΝ" 

H κλιμακούμενη ένταση στη Μεσοποταμία(απειλές του Ιράν και η έκρυθμη κατάσταση στη Συρία που προφανώς ετοιμάζεται Νατοϊκή επέμβαση) μας θυμίζει έντονα αυτό το χωρίο της Αποκάλυψης... Οι συνθήκες δυστυχώς δεν υποβοηθούν καθώς κάθε οικονομικής κρίσης έπεται ένας Παγκόσμιος Πόλεμος...Το θέμα είναι ότι το Ιράν το υπερασπίζονται με πάθος Ρωσία και Κίνα...Όπως και τη Συρία θα τη στηρίξει σίγουρα η Ρωσία-η οποία μη ξεχνάμε έχει ένα αεροπλανοφόρο στη Μεσόγειο. 

"ΚΑΙ ΕΛΥΘΗΣΑΝ ΟΙ ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΑΓΓΕΛΟΙ ΟΙ ΗΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΩΡΑΝ ΚΑΙ...
ΗΜΕΡΑΝ ΚΑΙ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΕΝΙΑΥΤΟΝ ΔΙΑ ΝΑ ΘΑΝΑΤΩΣΩΣΙ ΤΟ ΤΡΙΤΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ ΗΤΟ ΔΥΟ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΜΥΡΙΑΔΩΝ ΚΑΙ ΗΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΟΥΤΩΣ ΕΙΔΟΝ ΤΟΥΣ ΙΠΠΟΥΣ ΕΝ ΤΗ ΟΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΝΟΥΣ ΕΠ ΑΥΤΩΝ ΟΤΙ ΕΙΧΟΝ ΘΩΡΑΚΑΣ ΠΥΡΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΑΚΙΝΘΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΙΩΔΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙ ΤΩΝ ΙΠΠΩΝ ΗΣΑΝ ΩΣ ΚΕΦΑΛΑΙ ΛΕΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΣΤΟΜΑΤΩΝ ΑΥΤΩΝ ΕΞΗΡΧΕΤΟ ΠΥΡ ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΟΝ." 

 Οι Αμερικάνοι στέλνουν στη περιοχή τρία αεροπλανοφόρα...Όπως είχε δηλώσει αξιωματούχος του Πενταγώνου,τα τρία αεροπλανοφόρα σημαίνουν πόλεμο...Ο οποίος όπως δυστυχώς δείχνουν τα πράγματα αν ξεκινήσει θα γενικευτεί... 

 "ΥΠΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΤΟΥΤΩΝ ΕΘΑΝΑΤΩΘΗΣΑΝ ΤΟ ΤΡΙΤΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΚ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ ΚΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΤΟΥ ΕΞΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΕΚ ΤΩΝ ΣΤΟΜΑΤΩΝ ΑΥΤΩΝ ΔΙΟΤΙ ΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΙ ΑΥΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΤΩ ΣΤΟΜΑΤΙ ΑΥΤΩΝ ΕΠΕΙΔΗ ΑΙ ΟΥΡΑΙ ΑΥΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΑΙ ΜΕ ΟΦΕΙΣ ΕΧΟΥΣΑΙ ΚΕΦΑΛΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΑΣ ΒΛΑΠΤΟΥΣΙ..." 

Η Αποκάλυψη συνεχίζοντας ομιλεί για τον πλέον πολύνεκρο πόλεμο στην Ιστορία της Ανθρωπότητας...Υπάρχουν πολλές προφητείες που ερμηνεύουν αυτό το χώριο και το επεξηγούν... Εμείς είμαστε οι πλέον αναρμόδιοι να το κάνουμε...Το παραθέτουμε απλά ως έχει, με κάποιες σκέψεις μας... 

ΠΗΓΗ: www.apocalypsejohn.com

Ρητό του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω

Ιθάκη

Αν η "ΙΘΑΚΗ" ήταν το μοναδικό ποίημα του Καβάφη, αν δεν είχαμε άλλα
δείγματα γραφής από εκείνον, τότε σίγουρα δε θα τον κατατάσαμε στους
πεσιμιστές. Η Ιθάκη είναι το ποίημα που μας δείχνει πως να μη χάνουμε
το θάρρος μας όταν δε γίνεται αυτό που προσδοκάμε, αυτό για το οποίο
έχουμε χύσει ιδρώτα και αίμα για να το καταφέρουμε, αφού η προσπάθεια,
οι κόποι και οι θυσίες είναι αυτό που σηματοδοτεί τη ζωή μας, είναι το
ίδιο το νόημα της ζωής.
Είναι από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα και έβαλα όλη μου την
έμπνευση και το μεράκι για μια καλή ανάλυσή του που θα σας την
παραθέσω παρακάτω. Πριν όμως την ανάλυση, που μπορεί να μην έχετε τη
διάθεση να τη διαβάσετε, απολαύστε την απαγγελία της ΙΘΑΚΗΣ από τον ΣΟΝ
ΚΟΝΕΡΥ:

"Η μεν τέχνη μακρή ο δε βίος βραχύς" έλεγε ο γιατρός της αρχαιότητας,
ο Ιπποκράτης. Γρήγορα διαβαίνει ο κοσμικός χρόνος για την ανολοκλήρωτη
ανθρώπινη ύπαρξη. Γρήγορα περνούν οι δοσμένες για την κάθε προσπάθεια
μέρες. Πρέπει ο άνθρωπος να πετύχει το ποθούμενο, και δεν είναι ένα το
ποθούμενο στα ανθρώπινα, σε χρόνο μικρό και πρόσθετα άγνωστο σ' αυτόν.
Βγαίνει στο ταξίδι του λιγότερο ή περισσότερο αποφασισμένος να
παλέψει για το φθάσιμο. Αυτός είναι ο σκοπός του.
Παρ' όλα αυτά δεν είναι ανάγκη να βιασθεί και πρέπει το ταξίδι
αυτό να το νοιώσει βαθειά, να το κατακτήσει πλατιά, γιατί δεύτερη φορά
στο δρόμο δεν είναι μπορετό να βγεί. Μια μονάχα είναι η ευκαιρία, ένα
το ξεκίνημα και ένα το φθάσιμο, ταξίδι δηλαδή ανεπανάληπτο για τις
διάφορες κοσμικές Ιθάκες.
      Στο δρόμο του τα εμπόδια. Εμπόδια που φανερώνονται κάτω από
μορφές διάφορες και διαφορετικές την κάθε φορά. Εμπόδια στον
κοινωνικό, στον ηθικό, τον γνωσιολογικό και τον αισθητικό του βίο.
Άλλοτε φαίνονται με την πρώτη ματιά, ορθώνονται απειλητικά και
αμείλικτα μπροστά του κι άλλοτε παίρνουν τη μορφή των ανέλπιστων
βοηθών, των ελκυστικών προσφορών βοήθειας στον κουρασμένο Οδυσσέα του
βίου. Ευχή για τον οδοιπόρο τα πρώτα, κατάρα τα δεύτερα. Γνωρίζει καλά
τον εχθρό στην πρώτη περίπτωση, για φίλο και σύμμαχο τον θεωρεί στη
δεύτερη.
Τα άγνωρα εμπόδια είναι τα χειρότερα. Είναι εκείνα που την ακοή,
την όραση, τις αισθήσεις και το νου γελούν, παραπλανούν, μαγεύουν και
οδηγούν σ' άλλα λιμάνια ολότελα ξένα με την Ιθάκη που ο Οδυσσέας έβαλε
στην ψυχή του στο ξεκίνημα. Τούτα τα δεύτερα εμπόδια χρειάζονται την
ύψιστη του οδοιπόρου προσοχή, τη ματιά την εξεταστική, το νου το
γεμάτο οξυδέρκεια. Εδώ, σε τούτο του ταξιδιού το σημείο βρίσκονται οι
μεγάλες φουρτούνες, εδώ τα μεγάλα ναυάγια. Μέσα σε τούτα τα εμπόδια αν
μπλεχτεί ο Οδυσσέας ποτέ του δε φτάνει στην Ιθάκη του. Χάνει μυαλό και
ψυχή σε χώρους και χρόνους άσχετους με το σκοπό του. Ρημάζει τη ζωή
του και καταστρέφει την ανεπανάληπτη ύπαρξή του. Δεν έχει μετά, γι'
αυτόν, πλοίο, δεν έχει οδό, ούτε πόλη άλλη.

     Τα δεύτερα αυτά εμπόδια, όσο κι αν φαινεται παράδοξο δεν
βρίσκονται στο ταξίδι, δεν τα συναντάει στο δρόμο, αλλά τα φέρνει μέσα
του και τα αφήνει σιγά-σιγά να γιγαντωθούν, όσο να πνίξουν τις καλές
επιθυμίες, να ξεριζώσουν τις υψηλές σκέψεις, να αποπροσανατολίσουν από
το σκοπό τον ταξιδιώτη. Φυτρώνουν μέσα στον οδοιπόρο με τη μορφή της
χωρίς κατάλληλη εκλογή σκέψης, με την έλλειψη της ικανότητας για την
αξιόλογη συγκίνηση. Δίνεται ο Οδυσσέας ύστερα από αυτά εύκολα στο κάθε
τι. Δε διαλέγει τις συγκινήσεις του, δεν προσέχει την τροφή της σκέψης
του και σιγά-σιγά βουλιάζει μέσα στα εύκολα: την εύκολη ζωή, τις
εύκολες χαρές της, τη ρηχή και άσκοπη σκέψη, τις άσκοπες και ανόητες
κουβέντες, τις συναναστροφές τις χωρίς περιεχόμενο. Ο αξιόλογος
εσωτερικός κόσμος κουρελιάζεται, ευτελίζεται, γίνεται αγοραίος. Το
χειρότερο είναι πως νομίζει ότι ομορφαίνει το ταξίδι του τη στιγμή που
τόχει κιόλας χάσει. Τα βιώματα πέφτουν στο επίπεδο της
καθημερινότητας, οι σκέψεις γίνονται μέριμνα για ένα ησυχο σήμερ κι
ένα αύριο πανομοιότυπο και απαράλλαχτο. Η ζωή που δόθηκε για αγώνα και
αγωνία λιμνάζει ατάραχα και μονότονα. Η Ιθάκη είναι πολύ μακριά, μια
ανάμνηση που θυμίζει τους στίχους του ποιητή "πού ήσουν νιότη πούλεγες
πως θα γινόμουν άλλος" (Βάρναλης). Καί όλα αυτά γιατί άφησε μέσα του
να εισχωρήσουν οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες, ο θυμωμένος Ποσειδώνας
της καθημερινότητας. Άφησε μ' άλλα λόγια να τον κατακλύσουν σκέψεις
μικρόπνοες και να τον συνεπάρουν συγκινήσεις ευκολοκατάχτητες. Μέσα
του παραμόνευε ο κίνδυνος κι αυτός φοβόταν βαρβάρους που θάρχονταν απ'
έξω. Η μικρή του θέληση, η ροπή του στα εύκολα, η έλλειψη της ευθύνης
και της κατάλληλης εκλογής τον έδιωξαν τόσο μακριά από την Ιθάκη.  
          Φτιάχνοντας τις πράξεις μας φτιάχνουμε τη ζωή μας. Οι πράξεις μας
είναι τελικά η ζωή μας. Μ' αυτές τις πράξεις μπορούμε ή να τα στήσουμε
μπροστά μας ή να εξαφανίσουμε τα εμπόδια. Για τις πράξεις όμως, έξω
από συμπτώσεις και αναπόφευκτες εξωτερικές παρεμβάσεις, υπεύθυνο είναι
το ανθρώπινο εγώ, η ανθρώπινη προσωπικότητα που με τη δύναμη του
πνεύματός της και την ανάταση της ψυχής της μπορεί να πορεύεται
ελεύθερα χωρίς το φόβο των φαντασμάτων.-

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ


Διανύουμε μια προεκλογική περίοδο πολύ διαφορετική από όλες αυτές των τελευταίων 30 χρόνων. Κύριο χαρακτηριστικό της, πρωτόγνωρο θα έλεγα για την ελληνική κοινωνία είναι η αμφισβήτηση, επιτέλους, της κυριαρχίας των δύο μεγάλων κομμάτων, η αμφισβήτηση ότι πρέπει να υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση από ένα μεγάλο κόμμα. Το χαρακτηριστικό όμως αυτών των εκλογών που με κάνει να γράφω αυτές τις γραμμές είναι η άνοδος ενός συγκεκριμένου, μικρού, κόμματος και η προοπτική του να μπεί στη Βουλή. Πρόκειται για τη Χρυσή Αυγή. Ειλικρινά δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι, πως Ναζί, Νεοναζοί, όπως θέλετε να τους πείτε θα καταλάβουν έδρανα, έστω και ένα ή δύο, και θα χαιρετούν φασιστικά μέσα στο σπίτι της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.  Δυστυχώς αυτή η άνοδος, με βάση την ιστορία, ήταν αναμενόμενη, με την έννοια ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και γι' αυτό πρέπει να φροντίζουμε να διδασκόμαστε από αυτήν. Τι εννοώ; Την άνοδο και εγκαθίδρυση ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ευρώπη την περίοδο του Μεσοπολέμου, δεκαετία του 30, εποχή οικονομικής κρίσης. Ας το σκεφτούμε σοβαρά γιατί, εφόσον η ιστορία επαναλαμβάνεται, μας περιμένουν και άλλα δεινά, όπως και τότε που... ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Αλλά ας μιλήσω με ιστορικό κείμενο:

Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΟΛΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ.

Η στρατιωτική επικράτηση της Βρετανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ στη μεγάλη σύγκρουση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δε σήμανε και την κυριαρχία των φιλελεύθερων και κοινοβουλευτικών πολιτικών συστημάτων τους στις  υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Η οικονομική στενότητα, η κοινωνική κρίση και ο πολιτικός αναβρασμός είχαν πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και στις αρχές της δεκαετίας του '30 (λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης), ώστε το αυταρχικό, αντικοινοβουλευτικό και δικτατορικό πρότυπο διακυβέρνησης κυριάρχησε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '30 σχεδόν σε όλες τις χώρες της Κεντρικής, Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης.  Τα αυταρχικά καθεστώτα, μοναρχικά, στρατιωτικά, φασιστικά ή ναζιστικά, πρόβαλλαν ως η μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στον κομμουνισμό, στην οικονομική δυσπραγία, στην πολιτική αστάθεια και στα εθνικά αδιέξοδα. Παρά τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, τα αυταρχικά καθεστώτα παρουσίαζαν αρκετά κοινά στοιχεία: διάλυση Κοινοβουλίων ή υπονόμευση της λειτουργίας τους, πίστη στα ιδανικά της θρησκείας, της πατρίδας και της οικογένειας, διώξεις αντιφρονούντων, λογοκρισία, αντικομμουνισμός, μιλιταρισμός, κοινωνική συντήρηση και πειθαρχία. Ο ιταλικός φασισμός του Μουσολίνι και ο γερμανικός ναζισμός του Χίτλερσφράγισαν την πορεία της Ευρώπης προς τον αυταρχισμό, με τη μαζική υποστήριξη που εξασφάλισαν από τα λαϊκά στρώματα και την εδραίωση πανίσχυρων, ολοκληρωτικών και προσωποπαγών καθεστώτων. Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός απέκτησαν ακραία μορφή στη ναζιστική Γερμανία του αντισημιτισμού και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα και οι πολιτικές συγκρούσεις συγκλόνισαν τις αστικές δημοκρατίες της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίες όμως κατόρθωσαν τελικά να επιβιώσουν.
     Τη διπλωματική αστάθεια και την αμοιβαία καχυποψία Γαλλίας και Γερμανίας την περίοδο 1919-1923 διαδέχτηκε μια πενταετία συνεργασίας και κλίματος ειρήνης 1924-1929.  Τα αμερικανικά κεφάλαια που βοήθησαν τη Γερμανία να καταβάλει τις επανορθώσεις στη Γαλλία και την τελευταία να αποπληρώσει τα χρέη της στις ΗΠΑ, καθώς και η πολιτική βούληση των μεγάλων χωρών της ηπείρου για συνεργασία, συνέβαλαν στη γαλλογερμανική προσέγγιση. Όμως η οικονομική κρίση του 1929 και η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία το 1933, διαμόρφωσαν εντελώς νέα δεδομένα στις διακρατικές σχέσεις. Η πολιτική αμφισβήτησης των Συνθηκών του Παρισιού, η επιθετικότητα και η διεκδίκηση ζωτικού χώρου μετέτρεψαν τη Γερμανία σε παράγοντα αποσταθεροποίησης της Ευρώπης. Η έκρηξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δε θα αργούσε.-


(Βρίσκετε ομοιότητες με το σήμερα; νομίζω πως ναι. Γι αυτό πρέπει να διδαχτούμε απ αυτά γιατί..., διαβάστε και παρακάτω).


Ο Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Οι Ευρωπαίοι έζησαν για δεύτερη φορά στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα τη φρίκη του πολέμου, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενός πολέμου ολοκληρωτικού που άφησε πίσω του μια Ευρώπη ερειπωμένη, ακρωτηριασμένη, αδύναμη και εξαρτημένη. Η άκρατη επιθετικότητα της ναζιστικής Γερμανίας δεν μπόρεσε να αναχαιτισθεί από τους Δυτικούς κατά την περίοδο 1935-1939. Η έκρηξη του πολέμου έμοιαζε αναπόφευκτη. Με τις συνεχείς προκλήσεις του ο Χίτλερ ενέπλεξε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφική πορεία. Μέχρι το τέλος του 1941 τα γερμανικά στρατεύματα είχαν καθυποτάξει την ηπειρωτική Ευρώπη  με την τακτική του "κεραυνοβόλου πολέμου". Είχε αρχίσει η επώδυνη εμπειρία της Κατοχής, κατά την οποία οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους απομυζούσαν τις κατακτημένες χώρες και προχωρούσαν στην αναδιοργάνωση της Ευρώπης σύμφωνα με τα ναζιστικά σχέδια. Η αντίσταση εναντίον των κατακτητών είχε βαρύ κόστος: εκτελέσεις, βασανιστήρια, καταναγκαστική εργασία. Στη χειρότερη μοίρα βρέθηκαν οι "υπάνθρωποι" -σύμφωνα με τη ναζιστική θεωρία- Σλάβοι και Εβραίοι, οι οποίοι εξοντώθηκαν μαζικά και συστηματικά στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Η συμμαχία των ΗΠΑ με τη Βρετανία και τη Σοβιετική Ένωση μπόρεσε να αντιστρέψει την πορεία του πολέμου από τις αρχές του 1943 και, έπειτα από σκληρές μάχες σε όλα τα μέτωπα και τεράστιες θυσίες, να συντρίψει οριστικά τη ναζιστική Γερμανία το Μάιο του 1945. Οι ηγέτες των τριών νικητριών δυνάμεων έλαβαν αποφάσεις σε διαδοχικές συναντήσεις τους για την αντιμετώπιση της ηττημένης Γερμανίας και την αναδιοργάνωση του μεταπολεμικού κόσμου. Η ανακούφιση για το τέλος του πολέμου ήταν μεγάλη, οι επιπτώσεις του όμως ανυπολόγιστες. Μια Ευρώπη ρημαγμένη, αποδεκατισμένη, εξαθλιωμένη, αδύναμη και εξαρτημένη από τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ ξεπρόβαλλε μέσα από τα ερείπια των βομβαρδισμένων πόλεών της, πραγματικό φάντασμα του ένδοξου παρελθόντος της.-

"ΦΙΛΕΙ ΩΣ ΜΙΣΗΣΩΝ ΚΑΙ ΜΙΣΕΙ ΩΣ ΦΙΛΗΣΩΝ"  (Βίαντας)


Η ζωή του ανθρώπου έχει συνεχείς μεταλλαγές. Κατά την παρατήρηση του φιλόσοφου Ηράκλειτου, " τα πάντα ρει ", δεν είναι δυνατό να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι. Οι μεταλλαγές αυτές του ανθρώπινου βίου συνοδεύονται από αντίστοιχες μεταβολές του ψυχικού και κοινωνικού κόσμου του ανθρώπου. Άλλοτε οι μεταβολές αυτές είναι τέτοιες που χαροποιούν τον άνθρωπο και άλλοτε, συχνότερα, τον θλίβουν. Γι' αυτό και ο Ευριπίδης παρατηρεί πολύ σωστά πως " μεταβολαί λυπηρόν ". Έχοντας ο άνθρωπος υπ' όψη αυτά προσέχει να ακολουθεί μια μέση οδό έτσι ώστε να τραυματίζεται, όσο μπορεί, σπανιότερα.
     Παράλληλα είναι αδύνατο στον άνθρωπο να μένει αδιάφορος απέναντι στα διάφορα κοσμικά γεγονότα. Τοποθετείται, δηλαδή τα αντιμετωπίζει με διάφορα κατά την περίσταση συναισθήματα: αγαπά ή μισεί. Στις καθημερινές του κοινωνικές σχέσεις, ακόμα και στις περισσότερο ιδιαίτερες, εναλλάσσονται οι δύο αυτές συναισθηματικές καταστάσεις της αγάπης και του μίσους. Εκείνο όμως που πρέπει να προσέξουμε είναι πως τόσο το μίσος όσο και η αγάπη δεν ανήκουν στο λογικό μέρος του ανθρώπου, το λογιστικόν, όπως λέει και ο Πλάτωνας, αλλά ανήκουν στο θυμοειδές βασικά και το επιθυμητικόν. Αυτό σημαίνει πως ο λογικός άνθρωπος γίνεται λιγότερο ή πολύ λιγότερο λογικός όταν μισεί ή αγαπά. Τα έντονα αυτά συναισθήματα και ανάλογα με την κατά προτίμηση έντασή τους θολώνουν το ανθρώπινο λογικό, αναστέλλουν την κριτική ικανότητα και παρορμούν σε πράξεις. Δηλαδή αντί η πράξη να είναι αποτέλεσμα λογικής κρίσης είναι αποτέλεσμα παρόρμησης.
     Η δυσκολία λοιπόν για τον άνθρωπο είναι πως όταν κρίνει τα πάθη των άλλων, τις αγάπες και τα μίση τους, τα κρίνει με την ψυχρή λογική, όταν όμως ο ίδιος βρίσκεται μέσα στα πάθη αυτά, τότε διαστρευλώνει τη λογική του και την κάνει να ακολουθεί και να υπηρετεί τα πάθη του. Έτσι οδηγείται σε ακρότητες και όταν ξεπεράσει το πάθος της αγάπης ή του μίσους συχνά μετανοεί γι' αυτές και αναγνωρίζει ταυτόχρονα ότι τις περισσότερες φορές είναι πολύ αργά. Επειδή όμως η πράξη καταξιώνει ή απαξιώνει, ανάλογα με το ποιόν της, τον άνθρωπο, είναι ευνόητο πως μια πράξη που γεννήθηκε από πάθη δεν αλλάζει μετά, όσο και αν το θέλουμε. Αντίθετα έχει συχνά τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή μας.
     Για τούτους ακριβώς τους λόγους ο Βίας (ή Βίαντας) συμβουλεύει πως αν, σαν άνθρωποι,  πέσουμε στο πάθος της αγάπης ή του μίσους να προσπαθήσουμε να ελέγξουμε, όσο γίνεται, τον εαυτό μας με τη λογική. Καλό είναι δηλαδή να βάζουμε ένα μέτρο στα συναισθήματά μας. Ο νους παρουσιάζεται σαν ένα τέτοιο μέτρο, αλλά το πρόβλημα πάντα μένει πως αυτός που ζει στα πάθη στερείται από την ικανότητα να κρίνει σωστά.
     Είτε υπερβολικά μισούμε είτε υπερβολικά αγαπάμε βάζουμε το πάθος πρώτο και τη σκέψη δεύτερη. Σαν συνέπεια μερικεύουμε το γενικό και υποκειμενικοποιούμε το αντικειμενικό. Έτσι δεν είμαστε έτοιμοι να προλάβουμε τις μεταπτώσεις της ζωής και βρισκόμαστε συχνά κοινωνικά και ψυχικά μειωμένοι. Αυτό βέβαια δε μειώνει την ένταση των παθών μας αλλά δημιουργεί τέτοια προβλήματα ώστε μας απομακρύνει λιγότερο ή περισσότερο από την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Έτσι ακριβώς η Μήδεια ενώ ξέρει πως με τη σφαγή των παιδιών της προκαλεί ανεπανόρθωτο κακό και μόνη της βγαίνει έξω από το κοινωνικό σύνολο παρόλα αυτά δεν υποχωρεί στο μίσος της.  " Και μανθάνω μεν οία δραν μέλλω κακά, θυμός δ' εμός κρείσσων των εμών λογισμάτων" (Ευριπίδης).
     Με ποιον λοιπόν τρόπο θα κατορθώσουμε να αποφύγουμε τις ακρότητες του μίσους ή της αγάπης? Με ποια μέθοδο θα διδαχτούμε να βαδίζουμε τη μέση οδό της φρονήσεως?
     Ο μόνος ίσως τρόπος και η μοναδική μέθοδος είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας πάνω σε όσο το δυνατό αντικειμενικά κριτήρια. Άμεσο αποτέλεσμα μιας τέτοιας βαθιάς γνωριμίας είναι ο αυτοέλεγχος, δηλαδή η αυτοκυριαρχία που τουλάχιστον μετριάζει αν δεν εξαλείφει τα πάθη. Γνωρίζοντας τον εαυτό μας μπορούμε να ελέγξουμε τον ψυχικό μας κόσμο, να αναγνωρίσουμε με καθαρό μάτι το συνάνθρωπο και τότε ίσως ξεκινάμε το δρόμο που οδηγεί μακριά από τις ακρότητες.-
   

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, φίλες και φίλοι

Χαθήκαμε για λίγες μέρες αφού οι μέρες που πέρασαν ήταν αρκετά απαιτητικές και πιεστικές από πλευράς χρόνου. Επανέρχομαι λοιπόν σήμερα, με ιστορία , μιας και λόγω ακριβώς των ημερων δεν έχω ετοιμάσει κάτι από τη θεματολογία της φιλοσοφίας ή της λογοτεχνίας. Καταφεύγω λοιπόν στα έτοιμα σήμερα και από αύριο ξαναγυρίζουμε, "πρώτα ο Θεός" στην πλήρη θεματολογία.

       Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (1917)

                       Από την εποχή της Γαλλικής επανάστασης και μετά, είχαμε στην Ευρώπη τη Ρωσική επανάσταση, κι αυτή για μια ακόμη φορά δίδαξε στον κόσμο ότι ακόμα και οι πιο ισχυροί εισβολείς μπορούν να αποκρουστούν, αν η τύχη της πατρίδας αφεθεί με εμπιστοσύνη στα χέρια των φτωχών, των προλετάριων και του εργαζόμενου λαού.      

                                                                    (ERIC HOBSBAWM, Η εποχή των άκρων. εκδ. Θεμέλιο)

Η Επανάσταση που ξέσπασε στη Ρωσία τον Οκτώβριο του 1917 σφράγισε την ιστορία της Ευρώπης και του κόσμου κατά τον 20ο αιώνα. Ήταν η πρώτη οργανωμένη αντίδραση στο καπιταλιστικό σύστημα, στις φιλελεύθερες αξίες και στον κοινοβουλευτισμό. Παρά τις τεράστιες δυσκολίες, τις αντιδράσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, τον εμφύλιο πόλεμο και τις ξένες επεμβάσεις, συγκροτήθηκε ένας διαφορετικός πόλος, ένα άλλο σύστημα οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης απ' αυτό που γνώριζε μέχρι τότε η Ευρώπη. Με ιδεολογικό τους όπλο τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, οι μπολσεβίκοι του Λένιν οραματίστηκαν τη συγκρότηση ενός κράτους "εργατών", μιας κοινωνίας ίσων ευκαιριών για όλους, χωρίς οικονομική ανισότητα και κοινωνικές διακρίσεις, χωρίς ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και με ένα κράτος κεντρικό ρυθμιστή και συντονιστή της οικονομίας. Η Σοβιετική ΄Ενωση, η διάδοχη ομόσπονδη κρατική οντότητα της τσαρικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας μεταβλήθηκε, λόγω του κομμουνιστικού καθεστώτος της, του μεγέθους και του στρατηγικού βάρους της σε "αντίπαλον δέος" για τις κυβερνήσεις και την καθεστηκυία τάξη της υπόλοιπης Ευρώπης. Κατά τη δεκαετία του 1920 όλες οι χώρες ήρθαν αντιμέτωπες με την κομμουνιστική προπαγάνδα στο εσωτερικό τους, καθώς παντού δημιουργήθηκαν κομμουνιστικά κόμματα (συνήθως μετά τη διάσπαση των υπαρχόντων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων), πειθαρχημένες και εξαιρετικά αποτελεσματικές οργανώσεις, που ελέγχονταν σε μεγάλο βαθμό από τη Μόσχα, την πρωτεύουσα πλέον της παγκόσμιας Επανάστασης. Η αντεπανάσταση, δηλαδή η αντίδραση στην κομμουνιστική Επανάσταση, ήταν σκληρή και άμεση στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Καταστολή επαναστατικών κινημάτων (1918-1919) και απεργιακών κινητοποιήσεων, συλλήψεις, διώξεις και φυλακίσεις συνδικαλιστικών ηγετών και στελεχών κομμουνιστικών κομμάτων, απαγορεύσεις πολιτικής δράσης και διακίνησης ανατρεπτικών ιδεών, υποστήριξη ή ανοχή φασιστικών και ναζιστικών κομμάτων και καθεστώτων αποτέλεσαν γνωρίσματα των πολιτικών συνθηκών και της πολιτικής ατμόσφαιρας στη μεσοπολεμική Ευρώπη, σε μια Ευρώπη του αυταρχισμού, της αγριότητας, της ιδεολογικής πόλωσης και της πολιτικής σκλήρυνσης. Η αστυνόμευση, η βία, ο ολοκληρωτισμός* και οι δικτατορικές μέθοδοι διακυβέρνησης κυριάρχησαν και στην κομμουνιστική Ρωσία, ιδιαίτερα μετά την άνοδο του Στάλιν στην ηγεσία του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ένωσης. Τα επιτεύγματα και τα πρωτοποριακά μέτρα στον κοινωνικό τομέα, καθώς και οι αξιοθαύμαστες οικονομικές επιδόσεις της δεκαετίας του 1930 είχαν βαρύ τίμημα. Εκατομμύρια αθώων πολιτών, αντιφρονούντων ή υποθετικών και κατασκευασμένων "εχθρών του λαού, της Επανάστασης και του Στάλιν", διώχθηκαν, καταδικάστηκαν από δίκες-παρωδίες, φυλακίστηκαν και θανατώθηκαν στα κάτεργα της Σιβηρίας. -

* Ο όρος "ολοκληρωτισμός" δηλώνει την κατάργηση της διάκρισης μεταξύ κράτους και κοινωνίας και την εισβολή του κράτους στην ιδιωτική ζωή των πολιτών.

    

ΠΗΓΗ: Γενική Ιστορία της Ευρώπης, Ε.Α.Π.

9

     

Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Σήμερα, μετά από τη σύλληψη του για χρόνια ισχυρού υπουργού του ΠΑΣΟΚ, ΄Ακη Τσοχατζόπουλου, ακούσαμε από όλους τους δημοσιογράφους σε όλα τα κανάλια,  το απόφθεγμα του Σόλωνα "μηδένα προ του τέλους μακάριζε"
Για διαβάστε παρακάτω και αναλογιστείτε τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων:


Αυτοί δε φθείρειν μεγάλην πόλιν
αφραδίησιν
αστοί βούλονται χρήμασι πειθόμενοι, δήμου θ'ηγεμόνων άδικος νόος.
οίσιν ετοίμον
ύβριος εκ μεγάλης
άλγεα πολλά παθείν

δηλαδή:

Αυτοί οι πολίτες θέλουν να καταστρέφουν τη μεγάλη πόλη
με τις απερισκεψίες τους,
 παρασυρμένοι απο φιλοχρηματία και τον άδικο νου των αρχόντων του λαού.
είναι επόμενο γι αυτούς
εξαιτίας της μεγάλης αλαζονείας τους
να πάθουν πολλά κακά.


                                                                  (Σόλων, " Υποθήκη προς Αθηναίους ")

Subject: FW: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ! ΤΟ ΕΙΔΑ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΟ ΑΒ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ.

 

 

 

 

 

 

Αυτό που λέγαμε πριν καιρό ότι θα έρθει και υπογράφαμε petitions κλπ... ήρθε!!!

Και είναι πολύ πολύ σημαντικό γιατί αφορά τη διατροφή μας σε πρωτογενές επίπεδο

Ειρήνη

 

Άφιξη codex alimentarius στην Ελλάδα Μια φωτογραφία 1000 λέξεις... το Codex Alimentarius έκανε την εμφάνιση του και στην Ελλάδα... ετοιμαστείτε για ακραίες καταστάσεις στο προσεχές μέλλον!!!      Απαγορεύεται η φύτευση ,εξαιτίας του ότι η "ράτσα" της πατάτας ανήκει μαζί με τα δικαιώματά της σε κάποια εταιρεία ή οποία απαγορεύει την αναπαραγωγή της, κάτι σαν ΑCTA διατροφική, το λεγόμενο "Codex Alimentarius",βάσει του οποίου θα απαγορεύεται μελλοντικά η αναπαραγωγή "τέτοιου τύπου" με κατοχυρωμένη πατέντα αγροτικών προϊόντων.   Προσέξτε αυτό είναι το σχέδιο , ο έλεγχος των τροφίμων, ήδη μόνο υβρίδια κυκλοφορούν που ανήκουν σε εταιρείες κι επειδή χωρίς λεφτά ζεις αλλά χωρίς φαγητό όχι, φυλάξτε παλιούς σπόρους που ξαναφύονται και δεν ανήκουν σε εταιρείες,γιατί τα υβρίδια είναι μονοετή και μολύνουν το έδαφος.Είναι σημαντικό να ενισχυθούν όσοι κρατάνε παλιούς σπόρους και να προσπαθήσουμε κι οι ίδιοι να τους αναπαράγουμε.Ο έλεγχος του φαγητού θα βοηθήσει την νέα τάξη να εδραιωθεί.!   Ποτέ μην αφήσεις αμαθείς ανθρώπους να κρίνουν. Φωκυλίδης (Γνώμαι, 86)   Και να προσθέσω: Ένας και μοναδικός τρόπος για να σταματήσει αυτή η πρακτική: Σαμποτάζ στα σούπερ μάρκετ, τα μπακάλικα και τους παραγωγούς που εμπορεύονται τέτοια είδη! Διαβάζετε τα καρτελάκια! Αφήστε αυτά τα προϊόντα στα ράφια τους να τα φάνε μόνοι τους!!!! Η οικονομική ζημιά είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν!!!!   Ενημερώστε όσους περισσότερους μπορείτε, με όποιον τρόπο μπορείτε!!! Είναι ίσως η πιο σημαντική πληροφορία που έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια!!!

 

Το θέμα είναι ίσως από τα σοβαρότερα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από τώρα και στο εξής, πχ

να φανταστείτε ότι τις πατάτες Νάξου τις έχει κατοχυρώσει Ολλανδική εταιρεία, οπότε για να σπείρει κάποιος

πατάτες Νάξου θα πρέπει να αγοράσει σπόρο από τους Ολλανδούς!!! Και τι άλλο θα δούμε..

ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

Ανάμεσα στις  υποψήφιες συζυγους του αυτοκράτορα Θεόφιλου, ήταν και η Κασσιανή, νεαρή αριστοκρατικής καταγωγής, εξαιτετικής ομορφιάς, μόρφωσης και ευφυίας. Ο  Θεόφιλος την ξεχώρισε αμέσως και την πλησίασε να της προσφέρει το χρυσό μήλο, σύμβολο αρραβώνα. Σαν ιδιόρρυθμος άνθρωπος όμως που ήταν θέλησε πρώτα να την πειράξει και της είπε: " Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα " δηλαδη από τη γυναίκα έχουν προέλθει όλα τα κακά, εννοώντας την Εύα και το πρωπατορικό αμάρτημα. Η Κασσιανή με θάρρος του απάντησε: " και δια γυναικός πηγάει τα κρείττω " δηλαδή πως και από τη γυναίκα επίσης ξεπηδούν τα καλλίτερα, εννοώντας την Παναγία που έφερε στον κόσμο τον Ιησού. Ο Θεόφιλος όμως αν και ενθουσιάστηκε από την ευστροφία της όμως από εγωισμό πρόσφερε το μήλο στη Θεοδώρα. Η Κασσιανή μετά από αυτό το περιστατικό, ίδρυσε μοναστήρι και έγινε μοναχή. Στην ηρεμία του μοναστηριού έγραψε ποιήματα και τροπάρια. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει το ιδιόμελο τροπάριο "Κύριε η εν πολλαις αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή" γνωστό και ως Τροπάριο της Κασσιανής που ψάλλεται τη Μεγάλη Τρίτη.
      Επειδή το τροπαριο αναφέρεται σε πρώτο ενικό πρόσωπο σε μια γυναίκα αμαρτωλή, υπάρχει η λανθασμένη άποψη πως η γυναίκα αυτή είναι η ίδια η Κασσιανή. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως η Κασσιανή αναφέρεται στη Μαρία Μαγδαληνή. Είχα την τύχη στην παιδική μου ηλικία (λόγω οικογενειακών σχέσεων) να έχω γνωρίσει το Νίκο Νησιώτη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας στην έδρα της Φιλοσοφίας της Θρησκείας. Σε συζήτηση που είχα κάνει μαζί του, στα χρόνια της εφηβείας μου, μου είχε εξηγήσει πως αυτές οι απόψεις δεν είναι οι σωστές και πως η Κασσιανή εμπνεύστηκε το Ιδιόμελο αυτό τροπάριο από την αναφορά των τεσσάρων Ευαγγελιστών (Μάρκου, Λουκά, Ματθαίου και Ιωάννη, στην αμαρτωλή μοιχαλίδα που έσωσε ο Ιησούς από το λιθοβολισμό. Η αμαρτωλή εκείνη γυναίκα, βαθιά μετανιωμένη, πλένει με αρώματα τα πόδια του Ιησού και τα σκουπίζει με τα ξέπλεκα μαλλιά της, εκφράζοντας έτσι την ευγνωμοσύνη της σ' αυτόν που την έσωσε από το λιθοβολισμό του όχλου.-

Kαλημέρα φίλες και φίλοι

Ένα μήνυμα στα γρήγορα θα σας γράψω γιατί οι δουλειες και οι υποχρεώσεις με κυνηγάνε σήμερα. Λοιπόν έχετε σκεφθεί πως το μήλο, ναι το μήλο που τρώμε , ένα μήλο την ημέρα..., είναι το μοναδικό φρούτο που συνδέεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με γεγονότα της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού και όχι μόνο?
Η θεωρία της βαρύτητας , παγκόσμιας έλξης, γεννήθηκε από το μήλο που έπεσε πάνω στο κεφάλι του Νεύτωνα
Ο Πάρης προσφέρει μήλο στη γυναίκα που τον θάμπωσε
Πιθανότατα, έτσι τουλάχιστον έχει περάσει στη συνείδηση των ανθρώπων, το μήλο ήταν ο καρπός του Δέντρου της Γνώσης που δοκίμασαν οι πρωτόπλαστοι, παρακούοντας το Θεό
Ο Θεόφιλος μήλο πρόσφερε στην υποψήφια σύζυγό του, τη διπλανή της Κασσιανής. Και μη μπερδεύεστε η Κασσιανή δεν ήταν εταίρα, ήταν πριγκιποπούλα και μάλιστα πολύ μορφωμένη και πνευματώδης. Το πνεύμα της άλλωστε φόβισε το Θεόφιλο και δεν την επέλεξε σύζυγό του, προσφέροντας το μήλο, σύμβολο αρραβώνα, στη διπλανή της . Αν τα καταφέρω μες τη μέρα θα σας γράψω γι αυτό.
                        Καλή συνέχεια

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ


Αν κάνετε κλικ πάνω στο ΠΡΟΦΙΛ μου θα βείτε μερικά από τα ιστολόγια που παρακολουθώ. Στις επόμενες μέρες θα μπουν και τα υπόλοιπα. Δεν τα καταφέρνω καλά σ' αυτά, ίσως καθόλου, και περιμένω πάντα τη βοήθεια της κόρης μου.

Καλημέρα σε όλες και όλους,
καλή εβδομάδα και καλό Πάσχα


Σαν καινούρια στο χώρο αυτό είναι ίσως φυσικό και κατανοητό να υπάρχουν από μεριάς μου λάθη και παραλείψεις. Μια σημαντική παράλειψη που όμως τη συνειδητοποίησα από χθές και σπεύδω σήμερα να ενημερώσω είναι πως στα κείμενα που έχω αναρτήσει δεν έχω αναφέρει τις ΠΗΓΕΣ μου. Λοιπόν οι αναρτήσεις με ετικέτα: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΕΝΝΟΙΕΣ, ΙΔΕΕΣ,  μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είναι δικές μου προσωπικές εργασίες, ενω για τα κείμενα με ετικέτα ΙΣΤΟΡΙΑ, η ΠΗΓΗ είναι, και θα συνεχίσει να είναι, τα συγγράματα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, Γενική Ιστορία της Ευρώπης. Αν τυχόν ξαναδείτε μια τέτοια παράληψη που είναι βασική παρακαλώ στα σχόλια βάλτε την ερώτηση ΠΗΓΗ?
                           Καλό ξεκίνημα στην καινούρια μέρα

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Το φαινόμενο του πολιτισμού στηρίζεται βασικά σε τρεις ανθρώπινες ενέργειες: στη γνωσιολογική απ' όπου ξεπήδησαν οι επιστήμες και η τεχνλολογία, στην ηθική που πάνω της στηρίζει την προσπάθεια να ολοκληρώσει με τις αξίες την προσωπικότητά του και την αισθητική, την προσπάθεια δηλαδή αναζήτησης του ωραίου με την Τεχνη και τα Γράμματα. Οι τρεις αυτές πολιτιστικές προσπάθειες επιχειρούνται σύγχρονα και παράλληλα, συνδεόμενες μεταξύ τους και επιδρώντας η μια πάνω στην άλλη.

     Πριν προχωρήσουμε, θεωρώ πως πρέπει να διευκρινήσουμε πως λέγοντας Τέχνη εννοούμε τη Ζωγραφική, τη Γλυπτική, την Αρχιτεκτονική, το Χορό, τη Μουσική και τον Κινηματογράφο. Μιλώντας για Γράμματα εξυπακούουμε τη Λογοτεχνία γενικά και ειδικότερα το Θέατρο, την Ποίηση, και τον Πεζό έντεχνο λόγο. Όταν λοιπόν στη συνέχεια θα αναφερόμαστε στην Τέχνη και στα Γράμματα, θα εννοούμε αυτά και θα τα καλύπτουμε κάτω από το γενικό όρο Τέχνη.

     Η Τέχνη είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και σαν τέτοιο ανήκει στην κοινωνία που μέσα της, σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο γεννιέται και αναπτύσσεται. Σαν κοινωνικό φαινόμενο επομένως πρέπει να εκφράζει την πραγματικότητα που την περιβάλλει, τις πραγματικές συνθήκες της ζωής και όχι άλλες καθαρά φανταστικές ή απλά επιθυμητές στο δημιουργό της και μόνο. Η Τέχνη λοιπόν δε θα πρεπει να λειτουργεί σαν ένα ανώφελο παιχνίδισμα της φαντασίας ούτε σαν τρόπος διαφυγής από την πραγματικότητα. Κινδυνεύοντας σ' αυτό το σημείο να παρεξηγηθώ ή έστω να μη γίνουν εντελώς κατανοητά αυτά που αναφέρω και να θεωρηθεί ότι υποστηρίζω πως η Τέχνη δεν χαρακτηρίζεται από   τη φαντασία, θα αναφερθώ στο " Πορτρέτο του Ντόριαν Γκραίυ ", ένα μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ, αντιπροσωπευτικό του ρεύματος του αισθητισμού, το οποίο πίσω από τα εξωπραγματικά στοιχεία που περιέχει (το πορτρέτο, ενώ περνούν τα χρόνια γερνάει, ενώ το μοντέλο μετά από χρόνια παραμένει νέο), ταυτόχρονα μάς παρουσιάζει τον επίπλαστο χαρακτήρα της αστικής κοινωνίας της εποχής του συγγραφέα του. Αν λοιπόν συμβαίνουν αυτές  οι δύο παραπάνω περιπτώσεις, δηλαδή η Τέχνη να λειτουργεί σαν ένα παιχνίδισμα της φαντασίας ή σαν τρόπος διαφυγής από την πραγματικότητα, τότε παραπλανά αυτούς που πλησιάζει, τους αφαιρεί την ικανότητα των προβληματισμών και τους γεμίζει με ψευδαισθήσεις. Σήμερα μάλιστα που διερχόμαστε περίοδο πολιτικοκοινωνικών μετασχηματσμών και η αγωνία για τη μορφή του μέλλοντος είναι σε τέτοια ένταση, αποτελεί πραγματική ιεροσυλία να μείνει η Τέχνη στο περιθώριο, απλή θεωρός των γεγονότων και μάλιστα να παίζει και ρόλο παράγοντα αποπροσανατολισμού των λαών με το να ασχολείται με ναρκισσισμούς, παιχνιδίσματα λόγων ή με το να λειτουργεί σαν διέξοδος φυγής από την πραγματικότητα. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως η Τέχνη είτε σαν ζωγραφική είτε σαν μουσική είτε σαν μυθιστόρημα ή θέατρο ή ποίηση έχει σκοπό να εξευγενίσει τα ανθρώπινα συναισθήματα, να ημερώσει τα πάθη, να εκλογικεύσει, όσο γίνεται, τα ένστικτα. Εξάλλου και ο Πίνδαρος σωστά ισχυρίζεται πάνω σ' αυτό πως τα παιχνιδίσματα της Μουσικής και των θεών ακόμα τέρπουν τις ψυχές.

     Σήμερα όμως, γιατί μιλάμε για σκοπό της Τέχνης στη σύγχρονη κοινωνία, σκοπός της πάνω απ' όλα είναι να πληροφορήσει, να νοηματοδοτήσει τις ανθρώπινες υπάρξεις, να υποδείξει τρόπους καλύτερης ζωής, να ελευθερώσει από ψευδαισθήσεις, προλήψεις ή αναστολές. Δεν ικανοποιεί πια ο εγωιστικός ορισμός " η Τέχνη είναι για την Τέχνη ", δηλαδή απλά να αυτοεξυπηρετείται, εξυπηρετώντας σκοπούς στενά και μόνο αισθητικούς.

     Φυσικά πάντα και πρώτα πρέπει να είναι και να μένει Τέχνη, έντεχνη έκφραση και όχι δοκίμιο φιλοσοφίας ή πολιτικό κείμενο. Αν δεν είναι έντεχνη έκφραση τότε κανέναν από τους παραπάνω σκοπούς δεν υπηρετεί σωστά. Ένα ποίημα πρώτα είναι καθαρή ποιητική έκφραση και ύστερα μήνυμα στο συνάνθρωπο, αλλά πάντα πρέπει να είναι και τα δυο. Αν είναι μόνο ποίηση χωρίς νοηματοδότηση και προβληματισμούς, χωρίς θυσία στην ανθρώπινη ελευθερία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, τότε είναι ένα άγονο αγώνισμα. Αν πάλι κλείνει όλα τα δεύτερα, αλλά Τέχνη δεν είναι, δε φτάνει συγκινησιακά στον άνθρωπο και δεν μπαίνει στην περιοχή του αισθητικά ωραίου, τότε δεν μπορεί να δονήσει ψυχές και να ωθήσει σε δρόμους καινούριους.

     Ο σκοπός λοιπόν της Τέχνης είναι παιδαγωγικός. Παιδαγωγό έντεχνο των ανθρώπων θέλουμε την Τέχνη σήμερα.-

     

Ο " ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ "

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας, καθώς σηματοδότησε το τέλος της ευρωπαϊκής μονοκρατορίας στον κόσμο. Για την Ευρώπη ήταν η οδυνηρότερη και καταστρεπτικότερη σύγκρουση από την εποχή του Τριακονταετούς Πολέμου (1618-1648). Μια ολόκληρη γενιά Ευρωπαίων σημαδεύτηκε από το " Μεγάλο Πόλεμο ". Εκατομμύρια ανδρών σκοτώθηκαν, ακρωτηριάστηκαν, τραυματίστηκαν σωματικά και ψυχικά στις φονικότατες μάχες των μετώπων του πολέμου, προπάντων στο δυτικό μέτωπο, το οποίο λόγω της στασιμότητάς του μετέτρεψε, από τους πρώτους κιόλας μήνες, τη σύγκρουση των γαλλοβρετανικών στρατευμάτων εναντίων των γερμανικών σε έναν αδυσώπητο πόλεμο θέσεων και χαρακωμάτων, σε μια κόλαση πυρός, κρύου και ασφυξιογόνων αερίων. Σ' αυτόν τον πόλεμο δοκιμάστηκαν φονικότατα όπλα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ευρώς και στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο: η χειροβομβίδα, το φλογοβόλο, το πολυβόλο, το άρμα μάχης (τανκ), το υποβρύχιο, τα ασφυξιογόνα αέρια. 

     Παρά τις σημαντικές επιτυχίες της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας και των συμμάχων τους στο ανατολικό και στο βαλκανικό μέτωπο μέχρι και το 1917 (το νεοσύστατο καθεστώς των μπολσεβίκων στη Ρωσία αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με βαρύτατους όρους), οι Κεντρικές Δυνάμεις ηττήθηκαν στον πόλεμο. Ο ναυτικός αποκλεισμός τους από τις δυνάμεις της "Συνεννόησης" (Ανταντ) δημιούργησε τεράστια προβλήματα επισιτισμού του πληθυσμού στα μετόπισθεν και ανεφοδιασμού του στρατού. Η είσοδος των Η.Π.Α. στον πόλεμο άλλαξε καθοριστικά το συσχετισμό των δυνάμεων και συνέβαλε αποφασιστικά στη νίκη των συμμάχων.

     Ο πόλεμος είχε τεράστιες επιπτώσεις στην πορεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών σε όλους τους τομείς. Στο τέλος του είχαν καταρρεύσει τέσσερις μεγάλες ιστορικές αυτοκρατορίες (γερμανική, ρωσική, αυστριακή, οθωμανική) και είχε σημειωθει μια μεγάλη κοινωνική επανάσταση στη Ρωσία, η οποία επρόκειτο να αλλάξει την πορεία της Ευρώπης και του κόσμου στον 20ο αιώνα.

     Στα εδάφη των παλιών αυτοκρατοριών δημιουργήθηκε μια σειρά νέων εθνικών κρατών, αν και με πολυάριθμες μειονότητες στα εδάφη τους. Σε αρκετές χώρες οι γυναίκες απέκτησαν δικαιώματα θεμελιώνοντας τις αξιώσεις τους στην ανυπολόγιστη προσφορά τους στα μετόπισθεν. Ο φιλελευθερισμός δέχτηκε καίριο πλήγμα, καθώς η διευθυνόμενη και ελεγχόμενη από το κράτος οικονομία κέρδιζε συνεχώς περισσότερο έδαφος.

     Το εθνικιστικό μίσος και το πνεύμα της καθολικής σύγκρουσης μέχρις εσχάτων κυριάρχησε και στις συνθήκες ειρήνης, κυρίως αναφορικά με την ηττημένη Γερμανία. Η βούληση των Βρετανών και κυρίως των Γάλλων για σκληρή εκδίκηση και εξόντωση της Γερμανίας υποθήκευσαν το μέλλον της μεσοπολεμικής Ευρώπης, αφού οι όροι των Συνθηκών άνοιγαν μια περίοδο οικονομικής δυσπραγίας και πολιτικής αστάθειας για μεγάλο μέρος της Ευρώπης και -το κυριότερο- άφηναν ταπεινωμένη την προπολεμικά μεγαλύτερη δύναμη της ηπειρωτικής Ευρώπης (Γερμανία).
     Στα Βαλκάνια οι πολεμικές επιχειρήσεις διήρκεσαν περισσότερα χρόνια, δημιούργησαν όμως ένα αρκετά ανθεκτικό σύστημα διάδοχων κρατών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο το τίμημα ήταν βαρύ για τους βαλκανικούς λαούς: σ' αυτή την περιοχή της Ευρώπης εφαρμόστηκε για πρώτη φορά και σε τόσο μεγάλη κλίμακα η πρακτική της ανταλλαγής πληθυσμών και μαζικής εκδίωξής τους από τις εστίες τους.-

  Η ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΟΝΙΜΗ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ ΕΝΩ Η ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΓΟΝΗ ΣΤΗΝ ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΑΓΝΟΙΑ.

" Σκέφτομαι, άρα υπάρχω. Είμαι ένα σκεπτόμενο πράγμα που αμφιβάλλει ". ( Καρτέσιος, " Στοχασμοί " )

     Όταν ισχυριζόμαστε πως ο άνθρωπος " φύσει του ειδέναι ορέγεται", πως από τη φύση του ζητά με πάθος την ποικιλότροπη γνώση, δεχόμαστε παράλληλα πως πριν καταλήξει στην κάθε του γνώση, καθαρά γνωσιολογική ή αισθητική ή ηθική, περνά ένα κρίσιμο και διλημματικό στάδιο, το στάδιο της αμφιβολίας. Ζήτηση και έρευνα σε οποιονδήποτε τομέα από τα ανθρώπινα χωρίς αυτό το διλημματικό στάδιο δεν είναι δυνατό να υπάρξει.
     Ζητώ, ερευνώ, σημαίνει απορώ για κάτι. Θέλω να βεβαιωθώ σχετικά με το περιεχόμενο, την αλήθεια ή το ψέμα κάποιου αντικειμένου γνώσεως. Η απορία μου συνοδεύεται από την αμφιβολία. Γεννιέται μαζί μ'αυτήν. Σαν άνθρωπος δεν μπορώ παρά να συνεχίσω να απορώ  και να βεβαιώνω λίγο ως πολύ τις απορίες μου με μιαν αντίστοιχη γνώση. Ενδιάμεσα δεν μπορώ παρά να αμφιβάλλω τόσο για το κύρος της απορίας μου όσο και για τη γνώση που από την όλη ζήτηση θα προκύψει. Αν πάψω να αμφιβάλλω τότε σημαίνει πως έπαψα να απορώ και επομένως ότι κατάληξα, προσωρινά ή μονιμότερα, σε κάποια γνωστική, αισθητική ή ηθική βεβαιότητα. Η αμφιβολία μου λοιπόν υποδηλώνει την αγωνία μου για βεβαιότητα και ακόμα φανερώνει πως είμαι ένα ζωντανό όν που απορεί και βεβαιώνεται και έτσι ζει τη ζωή του.
     Στο σημείο όμως αυτό παραφυλά ο κίνδυνος. Μπορώ σαν συναισθανόμενη και σκεπτόμενη ύπαρξη να απορώ και να αμφιβάλλω κατά δύο ολοκληρωτικά αντίθετους τρόπους: θετικά και γόνιμα απ' τη μια πλευρά, αρνητικά και άγονα απ' την άλλη.
     Απορώ και αμφιβάλλω θετικά και γόνιμα σημαίνει πως η απορία μου και η αμφιβολία μου κρατούν τόσο, όσο χρειάζεται για να καταλήξω σε μια αντίστοιχη βεβαιότητα. Περνώ το στάδιο του γνωσιολογικού προβλήματος και καταλήγω σε μια ορισμένη επιστημονική γνώση, σ'ένα συμπέρασμα που βεβαιώνει τις επιστημονικές απορίες μου και τις σχετικές μ'αυτές αμφιβολίες. Ή αν  έχω αισθητικές αμφιβολίες που όμως μετά από ένα χρονικό διάστημα ταλαντεύσεων και αμφίρροπων καταστάσεων καταλήγουν σε μια αισθητική βεβαιότητα, ότι ωραίο είναι αυτό και όχι εκείνο. Στην ηθική, τα ηθικά μου διλήμματα, οι ηθικές μου αμφιβολίες καταλήγουν σε μια ορισμένη πρακτική βίου που ονομάζω ηθικό βίο.
     Βλέπουμε λοιπόν ότι αμφιβάλλω θετικά και γόνιμα σημαίνει ότι βεβαιώνω μ'αυτόν ή με τον άλλο τρόπο τις αμφιβολίες μου και τελικά καταλήγω σε μια γνωσιολογική, αισθητική ή ηθική βεβαιότητα. Βέβαια μπορεί να μην καταλήγω οριστικά, δηλαδή να μη δεσμεύομαι, γιατί το πνεύμα μου παραμένει ανοιχτό και ελεύθερο και δεν παύει ποτέ να απορεί και να αμφιβάλλει. Πάντως χωρίς μια κάθε φορά βεβαιότητα δεν είναι δυνατό να υπάρξω ουσιαστικά γιατί τότε η αμφιβολία μου αναιρεί και την ίδια μου την ύπαρξη.
     Για να αμφιβάλλω για κάτι πρέπει σύγχρονα να βεβαιώνομαι για κάτι άλλο αλλιώς, αν αμφιβάλλω για όλα τότε κινδυνεύω να φτάσω σε ένα γνωσιολογικό, αισθητικό ή ηθικό μηδενισμό, μηδενίζοντας έτσι και την ίδια μου την ύπαρξη. Τότε όμως δε φιλοσοφώ, δηλαδή δεν απορώ γόνιμα αλλά αυτοκαταστρέφομαι με σοφίσματα που δεν οδηγούν πουθενά. Αυτή ακριβώς είναι η αρνητική, η άγονη αμφιβολία. Το στάδιο του γνωσιολογικού, του αισθητικού, του ηθικού διλήμματος παρατείνεται απεριόριστα στην άγονη αμφιβολία και καμιά γνωσιολογική, αισθητική ή ηθική βεβαιότητα δε φαίνεται στον ψυχικό, διανοητικό ή πρακτικό μου ορίζοντα. Επομένως ζω αμφιβάλλοντας για όλα που θα πει και για την ίδια μου την αμφιβολία. Τότε γίνεται απορία η απορία μου και η έρυνα αυτοσκοπός χωρίς επιβεβαίωση. Είναι μια περιπέτεια χωρίς κατάληξη.
     Με τη θετική αμφιβολία  οργανώνω τις επιστήμες, βεβαιώνοντας κάθε φορά κάτι σαν επιστημονικά ορθό, βιώνω τις τέχνες και τα γράμματα, καταφάσκοντας ένα αισθητικά ωραίο, προάγω την ηθική, συμφωνώντας σε ένα ηθικά καλό. Με την αρνητική αμφιβολία ζω συνέχεια το δίλημμα του πιο είναι το ορθό, πιο το ωραίο, τί το ηθικό στον πρακτικό μου βίο κι έτσι αφήνω ανοργάνωτη τη ζωή μου, ενώ παράλληλα με τις απορίες που παραμένουν απορίες και με τις αμφιβολίες που συνεχίζουν να αμφιβάλλουν για να μην πάψουν να αμφιβάλλουν, υποσκάπτω το μυαλό, την ψυχή, το χαρακτήρα.
     Ο Γαλιλαίος αμφιβάλλει για το αν η γη κινείται κι έτσι μια επιστημονική βεβαιότητα έχει κάνει την εμφάνισή της και η επιστημη έχει κερδίσει μια μάχη. Ο Άμλετ όμως ζει για να αμφιβάλλει από φόβο να αντιμετωπίσει τη βεβαιότητακαι να πράξει ανάλογα. Έτσι καταστρέφει ό,τι συναντά στο δρόμο του,  καταστρέφοντας τελικά και τον ίδιο του τον εαυτό.
     Συμπερασματικά η γόνιμη, η θετική αμφιβολία οδηγεί στη βεβαιότητα, στη γνώση, στην κατάφαση, στη ζωή. Η άγονη και η αρνητική οδηγεί στην ατέρμονη αβεβαιότητα, στην παρατεινόμενη άγνοια, στην άρνηση, στο θάνατο.-