ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ- 1968

Μεξικό, 1968

Η ημερομηνία 12 Οκτωβρίου 1968 που ορίστηκε για την τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας του Μεξικού, το 1968, είχε συμβολική σημασία. Είναι η επέτειος της απόβασης του Χριστόφορου Κολόμβου στο Νέο Κόσμο.

Είχε το νερό στο αίμα του

Άμα η πόλη που γεννήθηκε ο πατέρας σου λέγεται Ακουσκαλιεντς, δηλαδή "ζεστά νερά" και το όνομα της μητέρας σου είναι "Ρίο φρίο", δηλαδώ κρύο ποτάμι, δικαιολογημένα το παρατσούκλι σου να είναι "Παιδί των νερών". Στο χέρι σου είναι να το αποδείξεις. Αυτό ακριβώς έκανε και ο 17χρονος -τότε- Μεξικανός Πέπε Γκονσάλες που, πέρα από κάθε λογικό προγνωστικό, πήρε το χρυσό μετάλλιο στις Καταδύσεις και ξετρέλανε τους συμπατριώτες του, στους Ολυμπιακούς του1968, στο Μεξικό.

 Αρίμπα! 

"Παππούς" και "εγγονός"

Ο μεγαλύτερος και ο μικρότερος αθλητής που πήραν μέρος στην Ολυμπιάδα του 1968, στο Μεξικό, ήταν και οι δύο μέλη της αθλητικής αποστολής του Ελ Σαλβαδόρ. Ο γηραιότερος ήταν ο σκοπευτής Ρομπέρτο Σούντυ, 69 ετών και ο νεότερος ο Ρούμπεν Γκουερρέρο 14 ετών που συμμετείχε με την ομάδα της μεικτής σκυταλοδρομίας στην Κόλύμβηση.

Μετεωρίτης

Ο Αμερικανός άλτης Μπομπ Μπήμον που έκανε το εξωπραγματικό παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος με 8,90μ στους Ολυμπιακούς του Μεξικού, δεν ηταν άγνωστος, παρόλο που θεωρήθηκε "μετεωρίτης" στο αγώνισμα, επειδή ούτε καν πλησίασε ξανά αυτή την επίδοση στο μικρό διάστημα που συνέχισε να αγωνίζεται σαν αθλητής Στίβου, πριν ασχοληθεί με το αμερικανικό Ποδόσφαιρο. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν δούλευε φύλακας σε εργοστάσιο, εξιστορούσε,έναντι αμοιβής, το ιστορικό του άλμα.

 ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΤΟΚΙΟ 1964

Καρβουνίδι ... τέλος

Η τελευταία φορά που οι αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων έτρεξαν σε στίβο με καρβουνίδι ήταν στο Τόκιο το 1964.  Τέλος εποχής λοιπόν για το καρβουνίδι αλλά αρχή εποχής για έναν ... καταπέλτη. Το ακόντιο για το Άλμα επί κοντώ από ίνες γυαλιού (fiberglass), που εκτόξευσετις επιδόσεις του αθλήματος στα ύψη, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς του Τόκιο το 1964.

Μέτριος αθλητής, κορυφαίος επαγγελματίας

Ο κορυφαίος ίσως επαγγελματίας ποδηλάτης όλων των εποχών, ο Βέλγος Έντυ Μερξ, λίγο πριν περάσει στην επαγγελματική ποδηλασία είχε τερματίσει στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, το 1964, μόλις... 12ος.

Το παιδί της Χιροσίμα

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 1964, τη φλόγα την άναψε ένας 19χρονος Ιάπωνας που είχε γεννηθεί κοντα στη Χιροσίμα τη μέρα που έπεσε η πρώτη ατομική βόμβα (6/8/1945) και κατέστρεψε συθέμελα την πόλη.


ΤΟ ΚΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ

Η ολυμπιακή σημαία στους Ολυμπιακούς του Τόκιο το 1964, υψώθηκε σε ιστό ύψους 15 μέτρων και 21 εκατοστών. Τόσο ήταν το μήκος που είχε πηδήσει στο Τριπλούν, στους Ολυμπιακούς του Άμστερνταμ το 1928, ο Μίκιο Όντα, ο οποίος μ' εκείνο το άλμα είχε χαρίσει στην Ιαπωνία το πρώτο της χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.

Ολυμπιακά παιγνίδια (Olympic Games) και οι Ολυμπιακοί Αγώνες
Θυμόμαστε όλοι την αποτυχία αφής της Ολυμπιακής Φλόγας, κατά το καθιερωμένο τελετουργικό για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ. Ο φωτοδότης Απόλλωνας αρνήθηκε να προσφέρει τις ακτίνες του βορά στους εμπόρους του Ολυμπιακού Ιδεώδους λες και αποφάσισε να συμπαρασταθεί στους αρνητές της καπηλείας του πολιτισμού και των ιδανικών μας.

Άραγε

 πιστεύει κανείς ότι, οι σημερινές Ολυμπιάδες εκπροσωπούν το ιδεώδες που γεννήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα και το ενστερνίστηκαν οι αναβιωτές των Ολυμπιακών Αγώνων;

Οι αθλητές που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι επαγγελματίες με την ανοχή, αν όχι με την προτροπή, της Δ.Ο.Ε. Αθλητές που, σε πιστή εφαρμογή όρων εμπορικών συμβολαίων, “αγωνίζονται” με τα σύμβολα της Nike ή της Adidas και πολύ εύκολα απαρνούνται τις πατρίδες τους, αλλάζουν υπηκοότητα και παρελαύνουν υπό την σκέπη ξένης σημαίας (που πληρώνει όμως καλά).

Ας αναλογιστούμε εδώ την κραυγή απελπισίας στρατηγού του Ξέρξη, όταν πληροφορήθηκε ότι οι Έλληνες - παράλληλα με τις πολεμικές τους προετοιμασίες - διοργάνωναν και την Ολυμπιάδα του 480 π.χ. : “Παπαί, Μαρδόνιε, κοίους επ' άνδρας ήγαγες μαχησαμένους ημέας, οι ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούνται, αλλά περί αρετής”.

Οι θεωρούμενοι σαν θεματοφύλακες του Ολυμπιακού Ιδεώδους, οι “αθάνατοι”, κάνουν “στραβά μάτια” για την γενικευμένη χρήση των και έχουν μετατραπεί σε εμπορικούς μεταπράτες των πολυεθνικών εταιρειών. Δεν τόλμησαν ποτέ να διαγράψουν από τους πίνακες των μελών τους - ή έστω να τιμωρήσουν αυστηρά - εκείνες τις χώρες που κατά καιρούς, χάριν πολιτικής εκμετάλλευσης απείχαν από τους αγώνες. Τα αναβολικά καταστρέφουν την υγεία των αθλητών και πολύ συχνά τους οδηγούν στο θάνατο. Κλασσικά παραδείγματα είναι ο Βλαντιμίρ Κούτς, ο καλύτερος αθλητής που είχε ποτέ η Σοβιετική Ένωση σε δρόμους αντοχής, που πέθανε το 1975 σε ηλικία 48 ετών και η Αμερικανίδα δρομέας Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ που πέθανε το 1998 σε ηλικία 39 ετών.

Οι “αθάνατοι” όχι μόνο παραμένουν απαθείς και αδιάφοροι μπροστά σ' όλα αυτά αλλά, με υποκριτικές αναφορές στο “αρχαίο πνεύμα αθάνατο, του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού”, επιδιώκουν να προσδώσουν ιδεολογικό υπόβαθρο στο οικονομικοπολιτικό κατασκεύασμα των τελευταίων δύο ή τριών δεκαετιών που, με την ανοχή και την συμμετοχή μας δυστυχώς, συνεχίζουν να αποκαλούν Ολυμπιακούς αγώνες. Τα πάντα προσφέρονται θυσία στο βωμό της θεαματικότητας των αγώνων και του πλουτισμού των χορηγών.

Ο εκφυλισμός του Ολυμπιακού Ιδεώδους αλλοίωσε και την σύνθεση των θεατών των αγώνων. Οι φίλαθλοι, οι “αγαπώντας τους άθλους”, εγκατέλειψαν τα στάδια, μη μπορώντας να ανεχθούν την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και την γενικευμένη χρήση των αναβολικών. Παραχώρησαν τη θέση τους σε τουρίστες υψηλής εισοδηματικής τάξης που, μπορεί να μην έχουν ακούσει ποτέ για τον Διαγόρα, τον Μίλωνα, τον Λούη, τον Ζάτοπεκ, τον Έρτερ ή τη Ρούντολφ, αποτελούν όμως το απαραίτητο σκηνικό για την τηλεοπτική εικόνα του Ν.Β.C. που, για να αποκτήσει τα δικαιώματα αναμετάδοσης των αγώνων του 2012, πλήρωσε 1.200.000.000 Ευρώ. Εικόνα ρωμαϊκής αρένας.

Αναμφίβολα, ο βαρόνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν, συνέβαλε μαζί με πολλούς άλλους στην διεθνοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων και στη διάδοση του Ολυμπιακού Ιδεώδους. Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα πρέπει να τον θεωρούμε εμπνευστή της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, στερώντας αυτή την τιμή αυτή από τον εθνικό μας ευεργέτη Ευάγγελο Ζάππα.

Ο Βορειοηπειρώτης αγωνιστής του 1821 συνέλαβε πρώτος την ιδέα της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων και με επιστολή του προς τον βασιλιά Όθωνα, δήλωσε την πρόθεση του να επωμισθεί όλες τις απαιτούμενες δαπάνες. Μετά από πρόταση του Υπουργού Εξωτερικών Αλ. Ραγκαβή τροποποιήθηκε η αρχική ιδέα της αυτόνομης διεξαγωγής των αγώνων και οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα διεξάγονταν πλέον, σύμφωνα με το Β.Δ. της 19ης Αυγούστου 1858, παράλληλα με εμπορική έκθεση. Η οργάνωσή των Αγώνων ανατέθηκε στην Επιτροπή Ολυμπίων.

Η έναρξη των Α' Ολυμπιακών Αγώνων έγινε την 18η Οκτωβρίου 1859. Λόγω της έξωσης του Όθωνα και του θανάτου, το 1865, του Ευάγγελου Ζάππα οι Β' Ολυμπιακοί Αγώνες διεξήχθησαν το 1870 στο, πρόχειρα ανακαινισμένο, Παναθηναϊκό Στάδιο παρουσία 30.000 θεατών. Οι αγώνες ήταν διεθνείς και για πρώτη φορά δόθηκε εκεί ο όρκος των αθλητών και ακούστηκε ο Ολυμπιακός Ύμνος. Στην ταραχώδη και δύσκολη εκείνη εποχή και παρά τις αντιξοότητες κατέστη, τελικά, εφικτή η διοργάνωση των Γ' Ολυμπιακών Αγώνων το 1875 και των Δ' Ολυμπιακών Αγώνων το 1888, με εμψυχωτή τον Ιωάννη Φωκιανό.

Μετά το 1888 αποφασίζεται να τηρείται αυστηρά η ανά τετραετία διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Το 1892 όμως πεθαίνει ο Κωνσταντίνος Ζάππας, εξάδελφος και διαχειριστής της περιουσίας του Ευάγγελου Ζάππα και η Ρουμανική Κυβέρνηση αρνείται να παραδώσει τα περιουσιακά στοιχεία της οικογένειας Ζάππα, οπότε, ελλείψει οικονομικών πόρων, ματαιώνονται οι αγώνες του 1892.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1850 ο γιατρός W. Ρ. Brooks οργάνωνε τοπικούς αγώνες στην Αγγλία και ίδρυσε την “Ολυμπιακή εταιρία”. Η “Ολυμπιακή εταιρία” βρίσκεται σε συνεχή επαφή και συνεργασία με την Επιτροπή Ολυμπίων και στους Α' Ολυμπιακούς Αγώνες του 1859 απονέμει το έπαθλο στον, εκ Σμύρνης νικητή του δολίχου δρόμου, Πέτρο Βελισσάριο.

Το 1890 ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν συναντήθηκε με τον W. Ρ. Brooks και ενημερώθηκε απ' αυτόν για την προσπάθεια των Ελλήνων να αναβιώσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ιδέα θεωρήθηκε πολύ καλή και μάλιστα όταν το 1990 θα γίνει, στο Παρίσι, η μεγάλη εμπορική έκθεση με τα εγκαίνια του Πύργου του Άιφελ. Η παράλληλη τέλεση αγώνων θα ήταν ένα ενδιαφέρον θέαμα.

Ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν συγκαλεί το 1894 συνέδριο στο Παρίσι με συμμετοχή αθλητικών Σωματείων από την Γαλλία, Αγγλία, Ελλάδα, Αμερική, Σουηδία, Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο, και Ρωσία. Εν μέσω αντεγκλήσεων και γενικής δυσπιστίας εκφράζεται η ευχή για την τέλεση Αγώνων ανά τέσσερα (4) χρόνια. Ο Κουμπερτέν πρότεινε να εγκαινιαστούν οι αγώνες το 1990, πλην όμως, κατόπιν προτάσεως του Δημητρίου Βικέλα, αποφασίζεται να γίνει η έναρξη των αγώνων το 1896, στην Αθήνα.

Από τα παραπάνω γίνεται εύκολα κατανοητό ότι, στο συνέδριο του Παρισιού, δεν αποφασίζεται η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Η αναβίωση τους είχε συντελεσθεί ήδη το 1859 σαν έκφραση των πολιτισμικών αξιών του λαού μας. Στο Παρίσι γίνεται απλώς αποδεκτή η Ολυμπιακή Ιδέα από τους εκπροσώπους αθλητικών σωματείων οχτώ ακόμη χωρών, ανατίθεται η οργανωτική ευθύνη σε Διεθνή Επιτροπή (αντί της Επιτροπής Ολυμπίων) και αποφασίζεται η, εκ περιτροπής, τέλεση των αγώνων σε διάφορες χώρες με σκοπό την διάδοση των Ολυμπιακών αξιών σε όλους τους λαούς της γης και με την ελπίδα ότι, η αποδοχή των αρχών τις ευγενούς άμιλλας, του “ευ αγωνίζεσθαι” και της εκεχειρίας θα συμβάλλει στην συμφιλίωση των λαών και στο χτίσιμο ενός πιο ανθρώπινου αύριο.

Αξίζει να τονιστεί εδώ ότι, παραποιείται συστηματικά, από τον Τύπο και τα Μέσα Ενημέρωσης, η ονομασία των Αγώνων που διοργάνωνε η Επιτροπή Ολυμπίων και αναφέρονται - ανακριβώς - ως “Ολύμπια” αντί του ορθού “ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ” (για επικύρωση της ακρίβειας αυτής της αναφοράς παραθέτω, στο τέλος του κειμένου, αντίγραφα δύο εισιτηρίων των Ολυμπιακών Αγώνων του 1870 που βρίσκονται στο Αρχείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας της Ελλάδος)

Ο Κουμπερτέν δεν πίστεψε στο πάθος και τις ικανότητες των Ελλήνων, αμφέβαλε για την δυνατότητα επιτυχούς έκβασης των αγώνων της Αθήνας και, το 1895, γράφει στον Ούγγρο Kemeny προτείνοντας του την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στη Βουδαπέστη.

Ο πατριωτισμός όμως των Ελλήνων, το “πανταχού παρόν” πνεύμα ευποιίας των ηπειρωτών ευεργετών (Γεώργιος Αβέρωφ) και η συμμετοχή φιλάθλων, ταυτισμένων εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια με το αθλητικό Ιδεώδες, θα οδηγήσουν τους αγώνες σε μοναδική επιτυχία.

Το 1900 και το 1904 οι Ολυμπιακοί Αγώνες ταξιδεύουν σε χώρες ξένες που οι λαοί τους δεν ήταν και τόσο εξοικειωμένοι με την ιδέα της ευγενούς άμιλλας. Έτσι η Ολυμπιάδα του Παρισιού (1900) και του Σαιν Λούις (1904), που διεξάγονται στα πλαίσια εμπορικών εκθέσεων, καταλήγουν σε παταγώδη αποτυχία και το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων τείνει να σβήσει οριστικά.

Παρ' όλα ταύτα αθλητές από διάφορες χώρες, επιδιώκοντας να διασώσουν τον Ολυμπισμό που αργοπεθαίνει, προτείνουν, μαζί με την Ελληνική Επιτροπή, την μόνιμη διεξαγωγή των Ολυμπιακών αγώνων στην Ελλάδα. Ο Κουμπερτέν αντιστέκεται πεισματικά και απορρίπτει το αίτημα τους. Παρά την αντίθεση του Κουμπερτέν και προ του φάσματος της οριστικής ματαίωσης των αγώνων η Ελλάδα διοργανώνει μόνη της, το 1906, την αποκαλούμενη Μέσο-Ολυμπιάδα με καταπληκτική επιτυχία και με συμμετοχή 20 κρατών και 890 αθλητών.

Η διοργάνωση των αγώνων του 1906, στους οποίους αρνήθηκε να παρευρεθεί ο Κουμπερτέν και τους οποίους ουδέποτε αναγνώρισε σαν Ολυμπιακούς Αγώνες, έσωσε την Ιδέα και έδωσε νέα πνοή στο Ολυμπιακό πνεύμα. Έτσι, παρά την απουσία του θεωρουμένου ως αναβιωτή των Ολυμπιακών Αγώνων, διασώθηκαν οριστικά οι Αγώνες και κατέστη δυνατή, έκτοτε, η συνέχισή τους.

Νομίζω ότι αντιδράσαμε λανθασμένα εις βάρος του Προέδρου της Δ.Ο.Ε. κ. Ζακ Ρόγκ που, εγκαινιάζοντας τους αγώνες του 1912, είπε ότι οι αγώνες γύρισαν στο σπίτι τους; Μήπως ο αξιότιμος κ. Ρόγκ είπε το σωστό, ότι δηλαδή τα Ολυμπιακά Παιγνίδια (Olympic Games) γύρισαν στο σπίτι τους; Μήπως ήρθε ο καιρός να γυρίσουν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο δικό τους σπίτι;

Η ευθύνη για την μετέπειτα πορεία των αγώνων ανήκει σε άλλους.

Κανείς όμως δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωνα να προασπιζόμαστε ιδανικά.

Κατέχουμε, πολύτιμο κειμήλιο, την προσφορά της Πανδώρας. Και, αρνούμενοι την καπηλεία αξιών και πολιτισμού, ελπίζουμε. Γιατί για μας τους Έλληνες - παρά τα περί του αντιθέτου λεχθέντα - δεν “απέσβετο το λάλον ύδωρ”.

ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ (1960).

Ολυμπιονίκες... διάδοχοι θρόνων

Δεν ξέρω βέβαια πόσους από σας θα... "συγκινήσει" αυτή η πληροφορία, εμένα προσωπικά καθόλου, αλλά την παραθέτω μιας και ο άνθρωπος ήταν ολυμπιονίκης και πρέπει όταν αναφέρουμε γεγονότα να είμαστε αντικειμενικοί. 

Το 1960 στη Ρώμη, ο τότε διάδοχος του ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνος, αναδείχτηκε χρυσός ολυμπιονίκης στην Ιστιοπλοϊα. Συμμετείχε ως κυβερνήτης στην κλάση Ντράγκον.

Ο "ξυπόλητος πρίγκιπας"

Ο άσημος και άγνωστος αθλητής από την Αιθιοπία, Αμπέμπε Μπικίλα, έγινε γωστός παγκόσμια σε μια νύχτα αφού έτρεξε ξυπόλητος στους πλακόστρωτους δρόμους της Ρώμης. Η χορηγός εταιρεία παπουτσιών στη συγκεκριμένη Ολυμπιάδα, από κάποιο λάθος δεν είχε το ακριβές νούμερο των παπουτσιών του. Έτσι ο Μπικίλα αποφάσισε να τρέξει τα 42,195 χιλιόμετρα του Μαραθωνίου ξυπόλητος και τελικά ήταν ο ΧΡΥΣΟΣ ολυμπιονίκης. Το 1964, στο Τοκιο, επανέλαβε τον άθλο του, παπουτσωμένος μεν αυτή τη φορά αλλά πάλι με πρόβλημα. Πέντε εβδομάδες πριν είχε υποστεί εγχείρηση σκωλικοειδίτιδας. Πρέπει επίσης να αναφέρουμε εδώ πως αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο ίδιος αθλητης σε δύο διαδοχικούς Ολυμπιακούς Μαραθωνίους παίρνει την πρώτη θέση. 

Ο Αμπέμπε Μπικίλα έρχεται το 1961 στην Αθήνα και παίρνει μέρος στο Διεθνή Μαραθώνιο. Γοητευμένος από την κλασική διαδρομή ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ να κάνει ότι και στη Ρωμη. Τρέχει λοιπόν και πάλι ξυπόλητος και είναι και πάλι ο Χρυσός νικητής.

Ο μεγάλος αυτός αθλητής που δίκαια θεωρείται σαν ο μεγαλύτερος μαραθωνοδρόμος αθλητής μέχρι σήμερα, έπεσε το 1969 θύμα τροχαίου και έμεινε παράλυτος. Πέθανε το 1971 από εγκεφαλική αιμορραγία σε νοσοκομείο του Λονδίνου, σε ηλικία 41 ετών, αφήνοντας πίσω του 4 ανήλικα αγοράκια.

Η "μαύρη γαζέλα" της Ρώμης

Έμαθε να τρέχει σαν αστραπή προσπαθώντας να πιάσει θέση στο τραπέζι μιας οικογένειας με 20 παιδιά! Αυτή ήταν η χιουμοριστική δήλωση της 17 χρονης Βίλμα Ράντολφ, νικήτριας στα 100μ στους Ολυμπιακούς της Ρώμης το 1960, για να μην πει πως ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου χάρη στην ψυχική της δύναμη και τη θέλησή της, κατανικώντας την πολιομυελίτιδα που την είχε χτυπήσει όταν ήταν μωρό και την είχε αφήσει παράλυτη για πολλά χρόνια!!! 

Τον καρκίνο όμως δεν κατάφερε να τον νικήσει. Πέθανε πριν από μερικά χρόνια και όπως αντιλαμβανόμαστε σε όχι ιδιαίτερα μεγάλη ηλικία.

Μοχάμεντ Άλι

Ο τίτλος του ολυμπιονίκη που είχε κερδίσει ο Μοχάμεντ Άλι (ως Κάσιους Κλαίυ) το 1960 στη Ρώμη, του αφαιρέθηκε λίγα χρόνια μετά από την αμερικανική ολυμπιακή επιτροπή, επειδή αρνήθηκε να πάρει μέρος στον πόλεμο του Βιετνάμ. Βέβαια αρκετές δεκαετίες αργότερα οι Αμερικανοί προσπάθησαν να απαλύνουν αυτό το γεγονός, δίνοντας στον Άλι την τιμητική διάκριση να ανάψει τη φλόγα στο στάδιο, στους Ολυμπιακούς του 1996 στην Ατλάντα.

ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 1956

Συναδέλφωση

Η χαρούμενη παρέλαση όλων των αθλητών, ανάκατων σε παρέες και αδελφωμένων στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, ήταν ιδέα ενός νεαρού φιλάθλου από την Αυστραλία. Την πρότεινε στην οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών που έγιναν το 1956 στη Μελβούρνη της Αυστραλίας και από τότε καθιερώθηκε.

Βαλς και προπόνηση

Η Τσεχοσλοβάκα αθλήτρια του Στίβου Όλγκα Φικότοβα είχε υποχρεωθεί από τον προπονητή της να γυμνάζεται και να κάνει το ζέσταμά της, χορεύοντας στο ρυθμό του βάλς "Γαλάζιος Δούναβης", ώστε να εξοικειωθεί με το στροβίλισμα στην τεχνική της Δισκοβολίας.
Η Φιτόκοβα κέρδισε το χρυσό στη Δισκοβολία στους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης, το 1956.

Όχι μόνο βαλς αλλά και... γάμος

Το πιο πολύκροτο ειδύλλιο που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε αθλητή και αθλήτρια στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων είναι αυτό του Αμερικανού σφυροβόλου Χάρυ Κόνολλυ και της Τσεχοσλοβάκας δισκοβόλου ¨Ολγκα Φιτίκοβα, στη Μελβούρνη το 1956. Το βαλς λοιπόν χρησίμευσε όχι μόνο για να πάρει το χρυσό η Όλγκα αλλά και για το διπλό τους γάμο (πρώτα στην Πράγα και έπειτα στις ΗΠΑ), για τον οποίο οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο αφιερωναν για πολλές ημέρες ολόκληρες στήλες!!! Παράλληλα υπήρξαν ακόμα και "σοβαροί" σχολιαστές που μέσα από τον γάμο αυτό προέβλεπαν την προσέγγιση των δύο πολιτικών συνασπισμών, του ανατολικού και του δυτικού μπλόκ. Είδατε τι κάνει ένας "Γαλάζιος Δούναβης"...?

Αλ Έρτερ

Μοναδικό στο Στιβο είναι το ρεκόρ του Αμερικανού δισκοβόλου Αλ Έρτερ.
Πήρε μέρος σε τέσσερις Ολυμπιάδες( 1956, 1960, 1964, 1968) και αναδείχτηκε ισάριθμες φορές χρυσός ολυμπιονίκης στο αγώνισμά του, ενώ συνέχισε για αρκετά χρόνια ακόμη τον πρωταθλητισμό.
Το 1979 ο Έρτερ πέτυχε την καλύτερη παγκόσμια επίδοση της χρονιάς.

Μια νίκη, δυο χρυσά ή ένα+ένα δώρο...

Ο Σοβιετικός κωπηλάτης Βιατσελάβ Ιβάνωφ πήρε δύο χρυσά μετάλλια για το ίδιο αγώνισμα. Πανηγυρίζοντας, μετά την απονομή έχασε το πρώτο που του έπεσε στη λίμνη Γουέντορυ (όπου διεξάγονταν τα κωπηλατικά αγωνίσματα) και βυθίστηκε στη λάσπη της.
Οι  διοργανωτές της Ολυμπιάδας της Μελβούρνης (1956), μετά τη λήξη των Αγώνων, τού έδωσαν ένα δεύτερο, εφιστώντας του την προσοχή να μην ξαναρχίσει πάλι τα χοροπηδητά, πανηγυρίζοντας κοντά στη λίμνη, γιατί τρίτο δεν είχαν!

Λαρίσσα Λατύνινα

Τα περισσότερα ολυμπιακά μετάλλια συνολικά σε άντρες και γυναίκες, σε όλα τα αθλήματα, τα έχει κερδίσει η Σοβιετική γυμνάστρια Λαρίσσα Λατύνινα.
Συμμετέχοντας σε τρεις Ολυμπιάδες (1956, 1960 και 1964) πήρε 18 μετάλλια από τα οποία τα 9 ήταν ..χρυσά!!!
Κι έπειτα σου λέει...ασθενές φύλο...


Ξύρισμα και κούρεμα

"Σιγά το δύσκολο! Τρίχες ήταν..." θα πρέπει να δήλωσε ο Αμερικανός αρσιβαρίστας Τσαρλς Βίντσι μετά τη νίκη του με παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία των 56 κιλών, στους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης, και θα... ακριβολογούσε. Λίγο πριν τον αγώνα ζύγιζε 25...γραμμάρια περισσότερο, βάρος που θα τον κατέτασσε στη βαρύτερη κατηγορία, στην οποία δεν είχε ελπίδες διάκρισης.
Ενεργώντας απελπισμένα, ξύρισε τη γενειάδα του και κούρεψε γουλί τα μαλλιά του, πέφτοντας στο βάρος που ήθελε να είναι, ακριβώς 56 κιλά!


Ανισοχέρης

Ο Αμερικανός σφυροβόλος Χαρυ Κόνολλυ είχε το ένα του χέρι πιο κοντό από το άλλο. Το ελάττωμα αυτό θα αποθάρρυνε οποιονδήποτε αθλητή να ασχοληθεί με ένα άθλημα, στο οποίο η συνεργασία και των δύο χεριών είναι απολύτως απαραίτητη για μια καλή βολή. Δεν επηρέασε όμως τον Κόνολλυ που κατέκτησε, όπως είδαμε και λίγο παραπάνω, το χρυσό μετάλλιο την Ολυμπιάδα της Μελβούρνης, το 1956.

ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟ ΕΛΣΙΝΚΙ ΤΟ 1952

Θρίαμβος του... θρίλερ!

Συγκλονιστική ήταν η διακύμανση στον ημιτελικό του ολυμπιακού ποδοσφαιρικού τουρνουά το 1952, στο Ελσίνκι, ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και την τότε Σοβιετική Ένωση. Το σκορ θριάμβου 5-0, με το οποίο προηγούνταν οι Γιουγκοσλάβοι έως το 75' της συνάντησης, στο 90' είχε γίνει... 5-5!
Στον επαναληπτικό της επόμενης μέρας οι Γιουγκοσλάβοι επικράτησαν με 3-1.

Τζουντοαπαγόρευση όπως... ποτοαπαγόρευση

Θύμα της απαγόρευσης που επέβαλαν οι Αμερικανοί κατακτητές στην ηττημένη Ιαπωνία, μετά τη συνθηκολόγηση το 1945 (να μην προπονούνται στο εθνικό τους σπορ, το τζούντο), ήταν ο Σοχάντσι Ίσι, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Ιαπωνίας στο Τζούντο εκείνη την εποχή.
Έτσι ο Ίσι ασχολήθηκε με την Ελεύθερη Πάλη, στην οποία αναδείχτηκε ολυμπιονίκης στα 57 κιλά, το 1952, στο Ελσίνκι.

Ψυχρός πόλεμος

Με την πρώτη εμφάνιση των Σοβιετικών σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1952 στο Ελσίνκι, το ψυχροπολεμικό κλίμα αντιπαράθεσης ανατολικού και δυτικού μπλόκ πέρασε και στο αθλητικό πεδίο. Ως πρώτη έκφρασή του υπήρξε η ξεχωριστή φιλοξενία της σοβιετικής αποστολής μακριά από το ολυμπιακό χωριό, όπου είχαν καταλύσει οι υπόλοιπες αποστολές.

Η δύναμη της θέλησης...

Η Δανέζα "αμαζόνα" Λιζ Χάρτελ που κέρδισε ασημένιο μετάλλιο στο ιππικό αγώνισμα του Ντρεσάζ, ήταν παράλυτη από τη μέση και κάτω. Για να ανέβει στο βάθρο απονομής τη βοήθησε ο Σουηδός Σεν Κουρ που είχε πάρει το χρυσό μετάλλιο στο συγκεκριμένο αγώνισμα.

ΝΤΑΝΑ ΚΑΙ ΕΜΙΛ ΟΙ... "διδυμοι"

Ο τριπλός χρυσός ολυμπιονίκης στο Ελσίνκι (5.000 μ., 10.000 μ., και Μαραθώνιο) Τσεχοσλοβάκος Εμίλ Ζάτοπεκ και η γυναίκα του Ντάνα (χρυσή ολυμπιονίκης του Ακοντισμού γυναικών το 1952, επίσης στο Ελσίνκι), είχαν γεννηθεί τιην ίδια χρονιά, αλλά και την ίδια μέρα!

ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟΥΣΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ ΤΟ 1948


Ο πιο μικρός ο αθλητής


Ο μικρότερος σε ηλικία  αθλητής που έχει κερδίσει χρυσό μετάλλιο σε αγωνίσματα Στίβου των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ο Αμερικανός Μπομπ Ματάιας που σε ηλικία 17 χρονών νίκησε στο πιο επίπονο και σύνθετο από τα αγωνίσματα του Στίβου, στο Δέκαθλο, στο Λονδίνο το 1948. Επανέλαβε το κατόρθωμάτου και στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ελσίγκι, το 1952.

Τα "φτερωτά" σπάικς


Ο Αμερικανός σπρίντερ Χαρισον Ντίλλαρντ κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην κούρσα των 100 μέτρων στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, το 1948, φορώντας τα "σπάικς" (αθλητικά παπούτσια με καρφιά) με τα οποία ο Τζέσι Όουενς είχε νικήσει στο Βερολίνο, το 1936! Τού τα είχε χαρίσει ο ίδιος μερικά χρόνια πριν...

Στέλιος Κυριακίδης


Ο χρυσός νικητής του Μαραθωνίου της Βοστόνης του 1946, πήρε μέρος και στον Ολυμπιακό Μαραθώνιο του Λονδίνου το 1948, θέλοντας να τονίσει και την αξία της συμμετοχής. Τερμάτισε 18ος, αφού πλέον δεν στόχευε σε κάποια διάκριση παρά μόνο στην αξία της συμμετοχής. Άλλωστε 2 χρόνια πριν είχε δώσει την ίδια του την ψυχή στο Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστόνης, κάνοντας περήφανο έναν ολόκληρο πεινασμένο λαό!!!