ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ

δε μου έδωσαν μόνο
τη γλώσσα ελληνική
αυτοί οι μακάριοι τετιμημένοι
μου έδωσαν το σταυρό
μου έδωσαν το ΟΧΙ
και με έπλασαν άνθρωπο της Άρνησης
μου έδωσαν το λεβέντικο βάδισμα
γι' αυτό είμαι ακόμη εδώ σήμερα
σ' αυτές τις πέτρες
σ' αυτές τις θάλασσες
τις εκ βαθυτάτων ελληνικές
και όχι γκρίζες όπως μας ποτίζουν
μου έδωσαν Ζάλογγο και Μεσολόγγι
μου έδωσαν δημοκρατία και ελευθερία
όχι μόνο για να ανατείνω το χέρι μου στη βουλή
αλλά και για να ψάχνω αυτόν τον υπέροχο άγνωστο Θεό
μου έδωσαν λίγο από το αίμα τους
να το έχω για ώρα ανάγκης
είναι κι άλλα πολλά μου έδωσαν
αλλά μπορούν να συνοψιστούν σε μια δυο λέξεις
μου έδωσαν... ΤΑ ΠΑΝΤΑ
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΟΣ!!!

Αχιλλέας Κατσαρός
(Ιχνηλάτες ανέμων, σελ. 58)



΄Ενας ύμνος γεμάτος θαυμασμό και λατρεία για μια πατρίδα, για μια Ελλάδα που η λεβεντιά της λάμπει από τα βάθη των αιώνων και φτάνει μέχρι σήμερα, πάντα όρθια, πάντα αγέρωχη. Ένας ύμνος, υπενθύμιση και προσταγή μαζί για τη βαριά και ιερή κληρονομιά να είσαι Έλληνας.
    Έλληνας! Είμαι Έλληνας! Μέσα μου κυλάει αίμα ηρωικό, αίμα που πότισε τα πεδία των μαχών και από μέσα του ανάβλυσε η αρετή της ελευθερίας κι ένα πνεύμα λαμπερό που ορθώνει το ΟΧΙ του το βροντερό για να προασπιστεί τη βαριά κληρονομιά που του άφησαν τα παλικάρια του Λεωνίδα και οι αμάρανθοι του Μαραθώνα. Μια κληρονομιά που περιγράφεται με μόνο δυο λέξεις: ελευθερία και δημοκρατία.
    Ελευθερία! Δημοκρατία! δυο λέξεις που πρωτογεννήθηκαν στην κυρά των αμπελιών, που πρωτοτραγουδήθηκαν στ' ακρογιάλια του Ομήρου, που ταξίδεψαν ως τα πέρατα του κόσμου, σκαρφαλώνοντας δύσβατα βουνά, πλέοντας σε άγριες γκρίζες θάλασσες, σπέρνοντας πνεύμα ελεύθερο και πολιτισμό.
    Είναι τιμή και υποχρέωση συνάμα να γεννιέσαι κάτω από ένα γλαυκό ουρανό, ανασαίνοντας τις μυρουδιές της θαλασσινής αρμύρας. Είναι τιμή και υποχρέωση συνάμα να γεννιέσαι Έλληνας, να γεννιέσαι ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΟΣ!

(Πόπη Ζαράγκα-Κοροβέση)

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


Σήμερα ήρθε στα χέρια μου η 1η ποιητική συλλογή ενός νέου και νεαρού συνάμα ποιητή, του Αχιλλέα Κατσαρού. Εντύπωση μού έκανε (που ήταν και το ορμητήριο για το παρακάτω κείμενό μου) η φράση του "... γεννηθήκαμε στη Γη και γεννηθήκαμε άνθρωποι"

Με τη δημιουργία του κόσμου ο άνθρωπος γίνεται ο βασιλιάς της κτίσης, ο πρίγκηπας στο βασίλειο του Θεού. Η γη σαν κατοικητήριο του ανθρώπου έγινε η οικουμένη. Χωρίς τον άνθρωπο τα πάντα θα ήταν νεκρά, παντού θα υπήρχε απόλυτη σιωπή. Ο άνθρωπος ελέγχει τα πάντα, αφού έχει τη δύναμη να διαμορφώνει τη φύση, να αλλοτροιώνει ή να προστατεύει το περιβάλλον, να μολύνει ή να κρατά καθαρή την ατμόσφαιρα. Η γη χωρίς τον άνθρωπο θα ήταν ένας άσημος πλανήτης, ένας μικρός κόκκος μέσα στο άπειρο. Με τον άνθρωπο έγινε ένας πλανήτης ένδοξος, θέατρο και σκηνή υπερκόσμιων γεγονότων και επομένως προνομιούχος, αφού δέχτηκε την επίσκεψη του Υιού του Θεού.
    Η γη κατοικείται από τη ζωή, ύπαρξη της οποίας δεν έχει αποδειχτεί (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) σε άλλους πλανήτες. Η ύπαρξη του ανθρώπου σ' αυτήν υπογραμμίζει τη σπουδαιότητά της, αφού ο άνθρωπος, απ' όλα τα ζώα που την κατοικούν, είναι το μόνο "έλογον"  (Αριστοτέλης) και συνάμα το "πολυπλοκώτατον και ποικιλώτατον" (Γρηγόριος ο Θεολόγος) ον, αφού έχει την ικανότητα να αισθάνεται και να συναισθάνεται, να σκέπτεται και να μεταβάλλει τα συναισθήματά του και τις σκέψεις του σε αντίστοιχα έργα.
    Άνθρωπος = άνω θρώσκω, βλέπω προς τα πάνω, είναι η ετυμολογία της σύνθετης αυτής λέξης. Βλέπω ψηλά, βλέπω προς τα πάνω, ατενίζω την τελειότητα, πατώντας πάντα γερά πάνω στη γη που με γέννησε και θα με ξαναδεχτεί όταν έρθει εκείνη η ώρα. Μια τελειότητα, για την οποία ο άνθρωπος πρέπει να παλεύει καθημερινά. Να προσπαθεί να γίνει τέλειος, πιστοποιώντας την άνθρώπινη ύπαρξή του πάνω στη γη. Και με την επιδίωξή του αυτή, τον καθημερινό αγώνα του για την τελειότητα θα καταφέρει να γίνει και ευτυχισμένος, σύμφωνα με την πλατωνική θεωρία "ευδαιμονία εστί τελειότης κατ' αρετήν".