Τζουζέπε Βέρντι: Ο μουσουργός που ξεσήκωσε μια ολόκληρη χώρα!

Ω πατρίδα, τόσο όμορφη και χαμένη!
Ω ανάμνηση τόσο αγαπητή
              και κατάφορτη με απελπισία

Οι στίχοι αυτοί απ το "Ναμπούκο" ξεσήκωσαν μια ολόκληρη χώρα, "μίλησαν" στην καρδιά ενός ολόκληρου λαού που ταυτίστηκε με τους καταπιεσμένους Εβραίους, αντικατοπτρίζοντας τη δική του συναισθηματική και πραγματική κατάσταση από την αυστριακή κατοχή. 

Το 1842, η Σκάλα πλημμυρίζει από τη μουσική και τους στίχους του Ναμπούκο ένα έργο στο οποίο ο Βέρντι οφείλει πραγματικά την καθιέρωσή του ως κορυφαίος μουσουργός.
Η πορεία του μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν γεμάτη ανατροπές, αλλά χάρη στην υποστήριξη ενός φιλόμουσου εμπόρου και στην ισχυρή του θέληση καταξιώθηκε ως ο μεγαλύτερος μουσικός συνθέτης όπερας του 19ου αιώνα.
Ο Τζουζέπε Βέρντι καταγόταν από μια φτωχή οικογένεια της Ιταλίας. Μεγάλωσε στη μικρή επαρχιακή πόλη Μπουσέτο, μέσα στη φτώχεια, σε συνθήκες δηλαδή που δεν προμήνυαν πως θα εξελισσόταν σε κορυφαία μουσική φυσιογνωμία. Ο φιλόμουσος και εύπορος έμπορος Μπαρέτσι, γοητευμένος από το ταλέντο και την ιδιοφυία του νεαρού Βέρντι, αναλαμβάνει τις δαπάνες για τις σπουδές του και στέκεται στο πλευρό του μέχρι το τέλος της ζωής του.

Ο νεαρός Βέρντι ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο Μιλάνο, επιστρέφει στο Μπουσέτο και αναλαμβάνει τη θέση του μουσικού διευθυντή της πόλης. Τότε ερωτεύεται και παντρεύεται την κόρη του μαικήνα του, τη Μαργαρίτα, χωρίς κανένα πρόβλημα, αφού ο Μπαρέτσι σε αντίθεση με τα ήθη της εποχής, δέχεται για γαμπρό του το νεαρό φτωχό μουσικό. Τρία χρόνια αργότερα ανεβαίνει στη Σκάλα μια σύνθεσή του για όπερα, η οποία σημειώνει μεγάλη επιτυχία, γεγονός που του εξασφαλίζει νέες παραγγελίες για συνθέσεις. Η ανοδική του πορεία διακόπτεται απότομα όταν χάνει και το δεύτερο παιδί του και λίγο αργότερα και τη γυναίκα του. Αποφασίζει τότε , σε κατάσταση ψυχικής πίεσης, να εγκαταλείψει για πάντα τη σύνθεση. Τελικά, μετά από έντονες αμφιταλαντεύσεις και εσωτερική κρίση, δέχτηκε την πρόταση του διευθυντή της Σκάλας να συνθέσει το "Ναμπούκο ή Ναβουχοδονόσωρ", έργο το οποίο αφ' ενός έφερε το δημιουργό του στην κορυφή της επιτυχίας, απογειώνοντας τη μετέπειτα πορεία του και αφ' ετέρου έδωσε στο λαό της Ιταλίας την ευκαιρία να εκφράσει την αντίδρασή του στην αυστριακή κατοχή. 

Η Ιταλία, όταν γεννήθηκε ο Βέρντι, το 1813, βρισκόταν ήδη υπό αυστριακή κατοχή. 

Την περίοδο που γράφτηκε ο Ναμπούκο το πατριωτικό εθνικιστικό κόμμα Ριζορτζιμέντο (Αναγέννηση), το οποίο ιδρύθηκε το 1820 από τους Καρμπονάρους, εμπνευσμένο από τη Γαλλική Επανάσταση και τα ιδεώδη της για ελευθερία, ισότητα, εθνικό κράτος και κυρίαρχο λαό, ζητούσε την απελευθέρωση της Ιταλίας από την Αυστρία, το σχηματισμό της σε έθνος και την εδραίωση ενός ενωμένου βασιλείου υπό τον Οίκο των Σαβόϋ. Στον αγώνα αυτό συμμετείχε ο Βέρντι από τα νεανικά του χρόνια, τόσο ως μέλος του κόμματος, αλλά και ως μουσουργός, επιλέγοντας τις ιστορίες για τις πρώτες του όπερες, Ναμπούκο , Ερνάνης, Ζαν ντ’Άρκ, Αττίλας, οι ληστές και η Μάχη του Λενιάνο, ως έκφραση πατριωτισμού. Αν και εξαιτίας της λογοκρισίας από τους Αυστριακούς, μεταφέρει τα μηνύματά του αλληγορικά, οι όπερές του έμοιαζαν με ιαχές που ωθούσαν τους Ιταλούς να απελευθερωθούν. Το χορωδιακό μέρος των Ιουδαίων αιχμαλώτων, "Va pensiero",άγγιξε τον πατριωτισμό των Ιταλών, αφού στην πραγματικότητα εξέφραζε συγκαλυμμένα την επιθυμία για μια Ιταλία ενωμένη και ελεύθερη.

Μετά την τεράστια επιτυχία του Ναμπούκο, το "Va pensiero" έγινε ο ύμνος του Ριζορτζιμέντο. Οι Ιταλοί το τραγουδούσαν στους δρόμους, γράφοντας στους τοίχους το σύνθημα VIVA VERDI. Ο Βέρντι και η μουσική του μιλούσαν εξ ονόματος ολόκληρου του έθνους.

Περίπου 20 χρόνια αργότερα από την πρώτη εκείνη εκτέλεση του Ναμπούκο, το 1861, η Ιταλία ενοποιήθηκε και έγινε ανεξάρτητο κράτος. Ο Βέρντι εκλέχθηκε στο ιταλικό κοινοβούλιο στο οποίο παρέμεινε μέλος μέχρι και το 1865 οπότε και παραιτήθηκε.