Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ

Στην αίθουσα τοκετών...

Τέλη του εικοστού αιώνα.

Η Αμαλία, μια νεαρή μέλλουσα ανύπαντρη μητέρα, 22 ετών,βρίσκεται στην αίθουσα τοκετών του μαιευτηρίου ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ.. Οι ωδίνες της, ίδιες κι απαράλλαχτες με τις ωδίνες της  16χρονης πιτσιρίκας που βρίσκεται ακριβώς δίπλα της και της, πραγματικά μικρής,γυφτοπούλας (μόλις 14 ετών) απέναντί της. Η νεαρή, ανύπαντρη Αμαλία, κάνει τη διαφορά από τις υπόλοιπες μέλλουσες μητέρες, αφού έχει το δικό της γιατρό και όχι όπως οι υπόλοιπες, το γιατρό της εφημερίας και τους ειδικευόμενους φοιτητές... Κανείς λοιπόν δεν υποπτεύεται πως είναι μόνη της εκεί, χωρίς να προσμονά μαζί της κάποιος, έξω, στην αίθουσα αναμονής... Η ίδια, απόλυτα εξαρτημένη από τις ωδίνες, αλλά και από τη λαχτάρα της στιγμής πως όλα αυτά θα τελειώσουν και θα έρθει η ώρα που θα κρατήσει στα χέρια της το πρώτο της βλαστάρι, δεν έχει συνειδητοποιήσει  πως η διαφορά της με τις άλλες μέλλουσες δεν είναι πως έχει το δικό της γιατρό, αλλά πως είναι μια γυναίκα "άτιμη", που κανείς δεν την περιμένει απ' έξω... Δε χρειάστηκαν όμως παρά λίγες ώρες για να νιώσει και τις δύο αυτές καταστάσεις στο πετσί της...

-Ξέρεις πώς εδώ , σε αυτό το μαιευτήριο γεννάνε και ανύπαντρες? τη ρωτά ξαφνικά η πιτσιρίκα , δίπλα της, με μια απέχθεια γι αυτές τις ...τιποτένιες ...τις ανύπαντρες. 

-Κάπου θα πρέπει να γεννήσουν κι αυτές , απαντά η Αμαλία, νιώθοντας την αποστροφή της κοινωνίας για τα "μπάσταρδα", ακόμα και στα τέλη του εικοστού αιώνα.

-Τις βάζουν σε ξεχωριστό θάλαμο μετά, θα σε πάω αύριο να τις δούμε!!! συνεχίζει η πιτσιρίκα με μια αίσθηση θριάμβου, που ξέρει πράγματα και μπορεί να ανοίξει και τα μάτια άλλων...

6.00 το πρωί , μέρα Κυριακή! Το αγοράκι της Αμαλίας έκανε αισθητή την έλευσή του με το κλάμα του σε αυτό τον κόσμο των άκρων. Ένα κόσμο που τον έχει κατακλύσει η τεχνολογία, που είναι γεμάτος με νέες και πρωτοποριακές ιδέες, αλλά που ακόμα μια μητέρα που αποφασίζει να κρατήσει το παιδί της, γιατί έτσι θέλει, έτσι νιώθει, είναι κατακριτέα, είναι τιποτένια γιατί απλά είναι ανύπαντρη.

10.00 το πρωί!! Ήρθε η ώρα να πάει η Αμαλία στο δωμάτιό της. Ευτυχώς γι αυτήν, είχε δικό της δωμάτιο, (όπως άλλωστε είχε και δικό της γιατρό) κι έτσι δε θα τη δει η πιτσιρίκα στο θάλαμο με τις υπόλοιπες "τιποτένιες" ανύπαντρες. Η μεταφορά της από την αίθουσα τοκετών, αποδείχτηκε ένας δεύτερος εφιάλτης. 

- Καλά δεν έχει κανέναν αυτή η γυναίκα? είπαν όσοι πατεράδες, μανάδες, συγγενείς περίμεναν έξω απ την αίθουσα τοκετών τη δική τους νέα "μαμά"...

Πολλά χρόνια μετά, η Αμαλία θυμάται τα δάκρυα που κύλησαν στα μάτια της εκείνη τη στιγμή, και τον υψηλό πυρετό που την έκαιγε σχεδόν όλη την υπόλοιπη μέρα, τη μέρα που ήθελε να τη θυμάται μόνο σαν την πιο ευτυχισμένη της ζωής της, που την αξίωσε ο Θεός να γίνει για πρώτη φορά μητέρα!!!