Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 7 Απριλίου 2012


Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.


Το φαινόμενο του πολιτισμού στηρίζεται βασικά σε τρεις ανθρώπινες ενέργειες: στη γνωσιολογική απ' όπου ξεπήδησαν οι επιστήμες και η τεχνλολογία, στην ηθική που πάνω της στηρίζει την προσπάθεια να ολοκληρώσει με τις αξίες την προσωπικότητά του και την αισθητική, την προσπάθεια δηλαδή αναζήτησης του ωραίου με την Τεχνη και τα Γράμματα. Οι τρεις αυτές πολιτιστικές προσπάθειες επιχειρούνται σύγχρονα και παράλληλα, συνδεόμενες μεταξύ τους και επιδρώντας η μια πάνω στην άλλη.
     Πριν προχωρήσουμε, θεωρώ πως πρέπει να διευκρινήσουμε πως λέγοντας Τέχνη εννοούμε τη Ζωγραφική, τη Γλυπτική, την Αρχιτεκτονική, το Χορό, τη Μουσική και τον Κινηματογράφο. Μιλώντας για Γράμματα εξυπακούουμε τη Λογοτεχνία γενικά και ειδικότερα το Θέατρο, την Ποίηση, και τον Πεζό έντεχνο λόγο. Όταν λοιπόν στη συνέχεια θα αναφερόμαστε στην Τέχνη και στα Γράμματα, θα εννοούμε αυτά και θα τα καλύπτουμε κάτω από το γενικό όρο Τέχνη.
     Η Τέχνη είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και σαν τέτοιο ανήκει στην κοινωνία που μέσα της, σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο γεννιέται και αναπτύσσεται. Σαν κοινωνικό φαινόμενο επομένως πρέπει να εκφράζει την πραγματικότητα που την περιβάλλει, τις πραγματικές συνθήκες της ζωής και όχι άλλες καθαρά φανταστικές ή απλά επιθυμητές στο δημιουργό της και μόνο. Η Τέχνη λοιπόν δε θα πρεπει να λειτουργεί σαν ένα ανώφελο παιχνίδισμα της φαντασίας ούτε σαν τρόπος διαφυγής από την πραγματικότητα. Κινδυνεύοντας σ' αυτό το σημείο να παρεξηγηθώ ή έστω να μη γίνουν εντελώς κατανοητά αυτά που αναφέρω και να θεωρηθεί ότι υποστηρίζω πως η Τέχνη δεν χαρακτηρίζεται από   τη φαντασία, θα αναφερθώ στο " Πορτρέτο του Ντόριαν Γκραίυ ", ένα μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ, αντιπροσωπευτικό του ρεύματος του αισθητισμού, το οποίο πίσω από τα εξωπραγματικά στοιχεία που περιέχει (το πορτρέτο, ενώ περνούν τα χρόνια γερνάει, ενώ το μοντέλο μετά από χρόνια παραμένει νέο), ταυτόχρονα μάς παρουσιάζει τον επίπλαστο χαρακτήρα της αστικής κοινωνίας της εποχής του συγγραφέα του. Αν λοιπόν συμβαίνουν αυτές  οι δύο παραπάνω περιπτώσεις, δηλαδή η Τέχνη να λειτουργεί σαν ένα παιχνίδισμα της φαντασίας ή σαν τρόπος διαφυγής από την πραγματικότητα, τότε παραπλανά αυτούς που πλησιάζει, τους αφαιρεί την ικανότητα των προβληματισμών και τους γεμίζει με ψευδαισθήσεις. Σήμερα μάλιστα που διερχόμαστε περίοδο πολιτικοκοινωνικών μετασχηματσμών και η αγωνία για τη μορφή του μέλλοντος είναι σε τέτοια ένταση, αποτελεί πραγματική ιεροσυλία να μείνει η Τέχνη στο περιθώριο, απλή θεωρός των γεγονότων και μάλιστα να παίζει και ρόλο παράγοντα αποπροσανατολισμού των λαών με το να ασχολείται με ναρκισσισμούς, παιχνιδίσματα λόγων ή με το να λειτουργεί σαν διέξοδος φυγής από την πραγματικότητα. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως η Τέχνη είτε σαν ζωγραφική είτε σαν μουσική είτε σαν μυθιστόρημα ή θέατρο ή ποίηση έχει σκοπό να εξευγενίσει τα ανθρώπινα συναισθήματα, να ημερώσει τα πάθη, να εκλογικεύσει, όσο γίνεται, τα ένστικτα. Εξάλλου και ο Πίνδαρος σωστά ισχυρίζεται πάνω σ' αυτό πως τα παιχνιδίσματα της Μουσικής και των θεών ακόμα τέρπουν τις ψυχές.
     Σήμερα όμως, γιατί μιλάμε για σκοπό της Τέχνης στη σύγχρονη κοινωνία, σκοπός της πάνω απ' όλα είναι να πληροφορήσει, να νοηματοδοτήσει τις ανθρώπινες υπάρξεις, να υποδείξει τρόπους καλύτερης ζωής, να ελευθερώσει από ψευδαισθήσεις, προλήψεις ή αναστολές. Δεν ικανοποιεί πια ο εγωιστικός ορισμός " η Τέχνη είναι για την Τέχνη ", δηλαδή απλά να αυτοεξυπηρετείται, εξυπηρετώντας σκοπούς στενά και μόνο αισθητικούς.
     Φυσικά πάντα και πρώτα πρέπει να είναι και να μένει Τέχνη, έντεχνη έκφραση και όχι δοκίμιο φιλοσοφίας ή πολιτικό κείμενο. Αν δεν είναι έντεχνη έκφραση τότε κανέναν από τους παραπάνω σκοπούς δεν υπηρετεί σωστά. Ένα ποίημα πρώτα είναι καθαρή ποιητική έκφραση και ύστερα μήνυμα στο συνάνθρωπο, αλλά πάντα πρέπει να είναι και τα δυο. Αν είναι μόνο ποίηση χωρίς νοηματοδότηση και προβληματισμούς, χωρίς θυσία στην ανθρώπινη ελευθερία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, τότε είναι ένα άγονο αγώνισμα. Αν πάλι κλείνει όλα τα δεύτερα, αλλά Τέχνη δεν είναι, δε φτάνει συγκινησιακά στον άνθρωπο και δεν μπαίνει στην περιοχή του αισθητικά ωραίου, τότε δεν μπορεί να δονήσει ψυχές και να ωθήσει σε δρόμους καινούριους.
     Ο σκοπός λοιπόν της Τέχνης είναι παιδαγωγικός. Παιδαγωγό έντεχνο των ανθρώπων θέλουμε την Τέχνη σήμερα.-
     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Copyright©iepoxhtonakron/by:Ζαραγκα Κοροβεση Ποπη