Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ

Η εξάρτηση της λογικής μου
από τη θεσμοποιημένη αυθεντία
της συνύπαρξης
αμφισβητήθηκε
άτολμα, δειλά, σιωπηρά, 
εδώ και καιρό.
Μα σήμερα απορρίφθηκε!
Μια διανοητιή εξέγερση
που σιγόβραζε χρόνια τώρα
σήμερα έγινε η πυριτιδαποθήκη

που έλαμψε ξαφνικά
και το ωστικό της κύμα
έγινε η βασική
κινητήρια δύναμη του νου μου
για τη ρηξηκέλευθη
και απροκατάληπτη διερεύνηση
όσων ζω και αποδέχομαι.

Είδα ξαφνικά
πως αυτό το "στερέωμα"
δεν είναι παρά μια
ψευδαίσθηση
ένα ψεύτικο είδωλο
που αυτοκατεδαφίστηκε
χωρίς να αφήσει ίχνη
που αυτοκαθορίστηκε αναξιόπιστο
που υπεξαίρεσε
το δικαίωμα
του κρίνειν, τολμάν, επιλέγειν,
ελεύθερα, ανεπηρέαστα.

Όμως
Κάποιος μ' έμαθε, παιδί ακόμα,
να είμαι άνθρωπος σκεπτόμενος
με νου, λογική, συναισθήματα
και όχι άβουλο όν
και ταπεινός προσκυνητής
ψεύτικων θεών,
χαλκών ή και χρυσών
ειδώλων