Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ

Μακράν και σκοτεινήν ζωήν
τα παλλικάρια μισούν.
Όνομα αθάνατο θέλουν 
και τάφον έντιμον
αντίς διά στρώμα.
                             Κάλβος


(Σημ. Η ανάλυση που κάνω γι αυτούς τους στίχους δεν είναι πλήρης, αλλά αφορμή να σκεφτείτε και να δώσετε με το δικό σας τρόπο αυτά τα παραπάνω που χρειάζεται για να είναι πλήρης και ολοκληρωμένη).

Αν δούμε τον κόσμο σαν μια πολύπλοκη μηχανή που για να λειτουργήσει χρειάζεται να δουλεύει σωστά και το πιο ασήμαντο γρανάζι της και αν αυτό το γρανάζι είναι ο καθένας από μας ξεχωριστά, τότε αντιλαμβανόμαστε πως ο καθένας μας έχει ένα σκοπό που βρίσκεται σ'αυτόν εδώ τον κόσμο και η ζωή του έχει αξία όχι μόνο για τον ίδιο αλλά για την τεράστια και πολύπλοκη αυτή μηχανή. Αλλά και για μας τους ίδιους η ζωή μας είναι το δώρο της ίδιας της φύσης και σαν τέτοιο το γευόμαστε καθημερινά. Αντίθετα όταν σκεφτόμαστε το θάνατο ή έστω την ιδέα του θανάτου , όσο και αν θέλουμε να συμβιβαστούμε μαζί του, όσο και αν καταννοούμε πως και αυτός είναι μέσα στον κύκλο της ζωής , μάς είναι ξένος, εχθρικός , απαράδεκτος
     Στους στίχους του Κάλβου διακρίνουμε τα δύο βασικά είδη ζωής που προβάλονται στον άνθρωπο για να τα ζήσει. Αν αυτός (ο άνθρωπος) είναι ύπαρξη ανολοκλήρωτη και ψυχοδιανοητικά ακαλλιέργητη τότε ερμηνεύει τη ζωή σαν αδιάκοπη διασκέδαση και απόλαυση και στρέφεται σε ένα πλήθος συμβιβασμών για να μη χάσει μια τέτοια ζωή. Αν είναι ύπαρξη τελειότερη, γιατί τέλεια δεν είναι ποτέ, ερμηνεύει τη ζωή σαν πίστη και συνέπεια σε ορισμένα ιδανικά, οπότε όταν λέει "ζωή" την εννοεί μόνο κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις.
     Η πρώτη ύπαρξη ούτε συναισθάνεται, ούτε διανοείται, απλά αισθάνεται. Προσεγγίζει τη ζωή σαν θέαμα, σαν όσφρηση, σαν γεύση. Προκειμένου να ζήσει συμβιβάζεται με οτιδήποτε και οποιονδήποτε αρκεί να τής εξασφαλίζονται τα υλικά αγαθά. Ανοίγεται μόνο σε ό,τι της είναι ευχάριστο και κλείνεται ερμητικά σε ό,τι τής προκαλεί πόνο. Στη βάση της είναι εγωκεντρική, δε σκέφτεται να προσφέρει τίποτα το θετικό στους άλλους, αντιπαθεί και δεν εννοεί την ανδρεία, ενώ έχει μεταβάλλει σε φιλοσοφία ζωής την ουδετερότητα, την αδιαφορία και τη δειλία. Έχει διαλέξει δηλαδή τη μακρόχρονη, ανελεύθερη και συμβιβασμένη ζωή.
     Η δεύτερη ύπαρξη θέλει να είναι ασκητική, διανοείται, συναισθάνεται, ενεργεί και συμμετέχει κάτω από την αδιάκοπη παρουσία μιας ιδέας που βρίσκεται ψηλότερα από την ύλη. Η σχέση της με την ιδέα δεν είναι σχέση καταναγκασμού αλλά ελευθερίας. Σπεύδει να βοηθήσει το συνάνθρωπο όχι επειδή αναγκάζεται αλλά επειδή το θέλει. Βοηθά πέρα από την ηθική ή υλική αμοιβή, τη φήμη ή την υστεροφημία, την ευλογία από το Θεό ή την τιμωρία από το νόμο. Το όνομά της που δεν έχει το νόημα της φήμης ή της υστεροφημίας αλλά ταυτίζεται με την ανθρώπινη μορφή και το σεβασμό προς αυτή, θέλει να το φυλαξει αμόλυντο. Αυτό το όνομα πιστεύει πως έχει καθήκον και δικαίωμα να το οδηγήσει εκεί που νομίζει πως πρέπει να οδηγηθεί.
     Τότε όμως ακριβώς εμφανίζεται η αντινομία της ζωής και του θανάτου για να την ανησυχήσει. Θέλει να ακήσει πιέσεις πάνω της και να δοκιμάσει την αντοχή της. Το δίλημμα, επειδή η ύπαρξη έμφυτα αγαπά τη ζωή, είναι φοβερά πιεστικό. Τα παλλικάρια όμως αυτά έχουν μελετήσει τις έσχατες συνέπειες των πράξεών τους, το βιολογικό τους θάνατο. Έχουν εκλέξει ανάμεσα στον ψυχρό τάφο και το απαλό στρώμα της κλίνης. Αυτή η εκλογή είναι η έσχατη ελευθερία τους.
     Τα παλλικάρια των διάφορων Θερμοπυλών ξέρουν ότι έχουν τη δική τους ζωή να ζήσουν, το δικό τους θάνατο να πεθάνουν.