Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ

Με λένε Τατιάνα

01/05/2012 - 09:08 | Parallax View

Με λένε Τατιάνα. Τατιάνα BUKHTOYAROVA. Γεννήθηκα το 1990 κάπου στη Μόσχα. Η ιστορία μου δεν διαφέρει από των άλλων κοριτσιών εκεί. Ο πατέρας  αγαπούσε τη βότκα, η μάνα προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα. Τον κομουνισμό δεν τον πρόλαβα. Πρόλαβα όμως όσα ήρθαν. Και δεν ήταν εύκολα. Η Μόσχα είναι σκληρή πόλη, αν δεν έχεις να φας. Άνθρωποι και σκυλιά δεν διαφέρουν.  Ο χειμώνας παγωμένος και μόνο την άνοιξη καμιά φορά με τα παιδιά πηγαίναμε στα κοντινά δάση με τις σημύδες. Μου είπαν να έρθω στην Αθήνα. Κάτι θα βρεθεί για σένα εκεί. Νύχτα περνούσαμε τα σύνορα.  Χώρες γκρίζες, όλες οι ίδιες μου φαίνονταν.

Στην Αθήνα ήρθα πέρσι. Μας έκλεισαν σε ένα δωμάτιο στο Γαλάτσι. Πέντε κορίτσια ένα δωμάτιο. Ο τύπος που λέγαμε αφεντικό μας είπε ότι θα δουλεύουμε στην οδό Φωκαίας. Ωραίο όνομα, άσχημος δρόμος. Και άσχημη πόλη η Αθήνα. Τη θάλασσα ποτέ δεν την είδα. Μόνο γύρω από την Ομόνοια γύριζα. Το AIDS δεν ξέρω πως το κόλλησα. Ούτε πότε. Εδώ ή στη Μόσχα. Ερχόταν τόσοι πολλοί... Μερικοί χωρίς προφυλακτικό. Επέμεναν. Κάποιοι με χτυπούσαν κιόλας. Πλήρωναν λέει πιο πολλά χωρίς προφυλακτικό. Πιο μεγάλη απόλαυση. Το αφεντικό έλεγε να μη μιλάω. Μην έρθει η αστυνομία. Δεν είχαμε άδεια. Φοβόταν. Και εγώ φοβόμουν. Η αστυνομία έκλεινε συχνά το σπίτι που δουλεύαμε. Ξέραμε πότε θα κάνουν ντου και κλείναμε από μόνοι μας από πριν. Μας τηλεφωνούσαν και μας ειδοποιούσαν.  Μερικοί δεν μιλούσαν ποτέ. Άλλοι με έβριζαν που ερχόμαστε εδώ και βρομίζουμε τη χώρα σας. Άλλοι μου έλεγαν ότι είμαι κούκλα. Ένας είπε ότι θα με παντρευτεί μια μέρα. Κάνεις δεν με φώναζε Τατιάνα. Ούτε ρωτούσαν πως με λένε. Ερχόταν και ξαναερχότανε αλλά δεν ρωτούσαν πως με λένε.

Θα ήθελα να ξαναγυρίσω στη Μόσχα. Είναι ένα μέρος που με πήγαινε η γιαγιά μου τα καλοκαίρια. Πλάι στο ποτάμι. Και τη γιαγιά μου Τατιάνα τη λέγανε. Θάθελα να ξαναπάω εκεί. Δεν νομίζω να προλάβω. Έβαλαν τη φωτογραφία μου παντού. Η αστυνομία δηλαδή. Για να με δουν στις τηλεοράσεις οι πελάτες. Να κάνουν εξετάσεις λέει. Φταίω εγώ. Μου το λένε συνέχεια, τρεις μέρες τώρα. Θα πάρω κόσμο στο λαιμό μου. Νοικοκυραίους ανθρώπους που μου έδιναν χρήματα. Ένας μου είπε δεν ντρέπεσαι, αυτούς που σε βοηθούσαν; Ντρέπομαι. Με λένε Τατιάνα. Το Σεπτέμβρη κλείνω τα 22. Στο ζώδιο είμαι Παρθένος. Μικρή όταν ήμουν μια μάντισσα που διαβάζει το χέρι στη Μόσχα μου είπε πως θα κάνω τρία παιδιά και θα ζήσω μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ψέματα μου είπε. 

Σχόλιο " η εποχή των άκρων "  :  Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω, λέει ο ποιητής. Μόνο που πραγματικά καμιά σχέση με τη βρώμικη κοινωνία δεν έχει η συγκεκριμένη κοπέλα επί της ουσίας. Δε μοιάζει αυτή στη βρώμικη κοινωνία αλλά η κοινωνία την κατάντησε όπως εκείνη ήθελε. Τώρα όσον αφορά τη διαπόμευσή της, θα ρωτήσω: Τί κάνουν καθημερινά όλοι αυτοί οι αρμόδιοι, όχι μόνο εδώ, παγκόσμια, για να μη φτάνουν γυναίκες σαν την Τατιάνα, σ' αυτό το σημείο? Και όσο για τους δικούς μας αρμόδιους ένα θα τους θυμήσω " ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλέτω ".